Μια λογική σειρά σκέψεων

Αυτό το διάστημα ακούμε την πολιτική μας ηγεσία να ανταλλάσει καθημερινά ‘’φιλοφρονήσεις’’ οι οποίες σχετίζονται με την εκατέρωθεν στάση των πολιτικών μας στο Κυπριακό . Οι μεν αποκαλούν τους δε προδότες, υπερπατριώτες, λαοπλάνους, συμφεροντολόγους, αναποτελεσματικούς και αντίστροφα.




Προσωπικά δεν μπαίνω καν στον κόπο να ασχοληθώ με το ποιος έχει δίκαιο ή άδικο, ούτως ή αλλιώς δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα αυτές οι κόντρες και οι βαρετοί χαρακτηρισμοί που ανταλλάσουν οι πολιτικοί να υιοθετούνταν από τον απλό λαό οδηγώντας τον έτσι σε ένα ολοκληρωτικό διχασμό. Εγώ αντιστρέφω το φλέγον ερώτημα, απλοποιώντας το έτσι με αυτό τον τρόπο. Ποιές εξελίξεις θα βόλευαν καλύτερα την Τουρκία στο Κυπριακό; Πως θα εξασφαλίζονταν με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων; Ποιές συνθήκες θα ήταν ιδανικό να υπάρχουν για να υλοποιηθούν με τον πιο εύκολο τρόπο τα σχέδια τους; Αυτό το τρίπτυχο ερώτημα θα προσπαθήσω να απαντήσω στην συνέχεια καταδεικνύοντας έμμεσα με αυτό τον τρόπο το τι θεωρώ εγώ επικίνδυνο για την πατρίδα μας. Τα συμπεράσματα δικά σας.



Ξεκινώντας με την πρώτη πτυχή υπενθυμίζω ,όπως είναι ευρέως γνωστό, πως η Τουρκική εξωτερική πολιτική χαράσσει πορεία στο Κυπριακό δεκαετίες πριν έχοντας πάντα κατά νου και σαν μοναδικό της κριτήριο την επεκτατική της πολιτική. Το ιδανικό λοιπόν για την Τουρκία θα ήταν η Κύπρος να μετατραπεί σε προτεκτοράτο της και εξηγώ: Πρώτα από όλα η Τουρκία θέλει διασφαλίσει ότι το νέο κράτος που θα δημιουργηθεί θα υποστηρίζει τυφλά την χωρίς όρους ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μετά θέλει να εξισώσει το 18% των Τ/κ με το 82% των Ε/κ δημιουργώντας αντιδημοκρατικούς θεσμούς, καταργώντας την ισονομία, προωθώντας την σταθμισμένη ψήφο σε διάφορα θέματα χωρίζοντας έτσι ες αεί τον λαό της Κύπρου. Θέλει ένα μοντέλο λύσης που να μην επιτρέπει στις δύο κοινότητες να ζουν και να προοδεύουν μαζί η μια με την άλλη, αντιθέτως θέλει δύο κοινότητες που να ανταγωνίζονται συνέχεια η μια την άλλη και ένα πολίτικο σύστημα που να προωθεί και να εμβαθύνει αυτό το χάσμα μέσα από συνεχή αδιέξοδα. Θέλουν κάθε μέρα που περνά να αυξάνουν την επιρροή τους στο νησί, να δημιουργούν νέα δεδομένα στον δημογραφικό χαραχτήρα και αλλαγές τέτοιες επί του εδάφους που να κάνουν την επιρροή τους όλο και μεγαλύτερη.



Οι Η.Π.Α και η Μεγάλη Βρετανία, θέλουν λύση που να τους εξασφαλίζει την ύπαρξη των ‘’κυρίαρχων’’ Αγγλικών βάσεων. Θα προωθήσουν τις Τουρκικές θέσεις και διεκδικήσεις έτσι που να τους αφήσουν πλήρως ικανοποιημένους, εξαργυρώνοντάς μετέπειτα αυτήν τους την στάση με την παροχή διευκολύνσεων από μέρους της Τουρκίας. Θέλουν να εξακολουθήσουν να υπάρχουν εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα, τα οποία σε συνάρτηση με τα διοικητικά και οικονομικά αδιέξοδα που θα αντιμετωπίσει το όποιο νέο κράτος, να το καθιστούν για ακόμα μια φορά εξαρτώμενο από αυτούς.



Τέλος, βλέπουμε πως Τούρκοι και ξένοι δεν στερούνται ευφυΐας, έχοντας κορυφαίους πολιτικούς και διπλωμάτες κατανοούν πλήρως πως η μεγάλη πλειοψηφία οποιουδήποτε λαού θα απέρριπτε λύσεις που θα περιείχαν όλα τα επαχθή που προανέφερα. Έχοντας λοιπόν αυτό κατά νου είναι έκδηλη η προσπάθεια τους για να δημιουργήσουν συνθήκες φόβου, σύγχυσης και ψεύδους προκειμένου να πιέσουν τον κόσμο να δεχτεί με το ζόρι μια λύση την οποία θα απέρριπτε κάτω από κανονικές συνθήκες. Οι απειλές και οι φοβέρες ξεκινούν με το εκβιαστικό ‘’είναι η τελευταία σας ευκαιρία για λύση’’ συνεχίζουν με το νεοιμπεριαλιστικό ‘’οι μεγάλοι της γης δεν θα ασχοληθούν ξανά μαζί σας απομονώνοντας σας’’ και τελειώνουν με την ψεύτικη απειλή πως ‘’θα αναγνωρίσουμε το ψευδοκράτος’’. Πέραν των απειλών, ιδανικό σκηνικό για αυτούς θα είναι η διάσπαση του πολιτικού χώρου που τίθεται παραδοσιακά εναντίον τέτοιων σχεδίων ‘’διάλυσης’’ και τέλος λογικό είναι να προσπαθήσουν με κάθε τρόπο οικονομικό και μη να βοηθήσουν τους όποιους υποστηριχτές του νέου σχεδίου.



Στις πιο πάνω αναφορές μου δεν έκανα χρήση ονομάτων πολιτικών, κομμάτων ή οργανώσεων εξάλλου δεν ήταν ο σκοπός μου να θίξω οποιονδήποτε, απλά η πιο πάνω συλλογιστική μου φάνηκε ιδιαίτερα απλή και χρήσιμη στο να εξάγω κάποια συμπεράσματα για την ιστορική πορεία του Κυπριακού και γιαυτό θεώρησα καλό να την μοιραστώ μαζί σας.

Ο ΜΕΣΟΣ ΚΥΠΡΙΟΣ ΔΕΝ ΞΕΓΕΛΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑN ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΠΟΤΑ

Σε μια χώρα που η δεξιά τα έχει κάνει πλακάκια με την αριστερά, το κέντρο τρώει από μόνο του τα σωθικά του με τάσεις σαδομαζοχισμού και όλοι οι υπόλοιποι πάνω κάτω είναι κομπάρσοι σε ένα κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που σαν καταραμένο δεν λέει να αλλάξει, οι Έλληνες της Κύπρου νιώθουν την ανάγκη να επιβεβαιώνονται καθημερινά, βγάζοντας έτσι με αυτό τον τρόπο τον εαυτό τους έξω από το χάος που επικρατεί στην πολιτική ζωή της Κύπρου.

Παρά την κομματική υποταγή που δείχνει η μεγάλη πλειοψηφία των Κυπρίων, οι πελατειακές σχέσεις των κομμάτων με τους ψηφοφόρους ευτυχώς άφησαν ανεπηρέαστο το κριτήριο του απλού πολίτη να αποφασίζει ορθά για μεμονωμένα θέματα, χωρίς να ξεγελιέται από κανέναν και από τίποτα όταν οι βασικές του αρχές, τα βασικά του συμφέροντα και δικαιώματα μπαίνουν στην λογική του παζαρέματος.

Γιατί ο μέσος Κύπριος ξέρει πολύ καλά τι του γίνεται. Ξέρει ότι οι Τούρκοι ποτέ δεν μας χαρίστηκαν, ούτε και έχουν λόγο τώρα να μας χαριστούν. Δεν εθελοτυφλεί, ούτε βαυκαλίζεται όπως μια πλειάδα πολιτικών. Ξέρει ακόμα ότι ο δρόμος για μια δίκαια και βιώσιμη λύση είναι πολύ μακρύς. Δεν ξεγελιέται με ωραία περιτυλίγματα, ούτε τον νοιάζουν οι ονομασίες των λύσεων. Δεν μπαίνει στο μάταιο κόπο να αναλώνεται σε ονοματολογίες. Μονάχα ξέρει πως ότι και νάνε αυτό που θα έρθει, είτε το φτιάξουμε μόνοι μας, είτε μας το φέρουν άλλοι, πρέπει να ικανοποιεί τις ελάχιστες απαιτήσεις μας σαν Έλληνες της Κύπρου για επιβίωση.

Το κομματικό λουρί δεν μπορεί να σφίξει τόσο που να πνίξει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, αναπόφευκτα θα κοπεί. Ο μέσος Κύπριος μπορεί να ψηφίζει κατά 90% το ίδιο κόμμα στην κάλπη, στο κάτω κάτω όλοι οι ίδιοι είναι σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, αλλά για κανένα λόγο δεν θα βάλει πάνω από το δικό του όφελος τις ΄΄νουθεσίες΄΄ ενός έμμισθου ΄΄κομματόσκυλου΄΄ ή του ΄΄δικού του΄΄ βουλευτή ή του κάθε λογής κομματικού ΄΄αζά΄΄ που θα του κτυπήσει την πόρτα ανακοινώνοντας του ότι θα πρέπει να υπογράψει την καταδίκη του.

Έχοντας αυτά στο μυαλό, παρόλο που κάθε μέρα το ηθικό του λαού καταρρακώνεται από τις χωρίς αντάλλαγμα παραχωρήσεις της πλευράς μας, είμαι σίγουρος ότι όταν έρθει εκείνη η κρίσιμη ώρα ο μέσος Κύπριος δεν θα λαθέψει. Ο μέσος Κύπριος με το πρώτο κάλεσμα αντίστασης σε σχέδια (διά)λυσης θα δώσει ξανά δικαίωμα στην Κυπριακή Δημοκρατία να ελπίζει, θα δώσει ξανά το δικαίωμα στον Ελληνισμό της Κύπρου να ελπίζει σε αξίες πανανθρώπινες, όπως είναι αυτές της δικαιοσύνης, της ισότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ένα ταξίδι - πολλές εμπειρίες

Πριν λίγες μέρες επέστρεψα από το ταξίδι που είχα στις Η.Π.Α. Πήγα για δυο εβδομάδες και σχεδόν καθημερινά περνούσα αρκετές ώρες της ημέρας συνομιλώντας με απλούς αμερικανούς ή χαζεύοντας τα Αμερικανικά τηλεοπτικά κανάλια. Πραγματικά , το πόσο ποδηγετημένος και καταπιεσμένος είναι αυτός ο λαός το κατάλαβα από την αρχή του ταξιδίου μου. Με το που μπήκα στην χώρα στο αεροδρόμιο της Φιλαδέλφειας μου έκαναν σωματικό έλεγχο και ταυτοποίηση δαχτυλιών αποτυπωμάτων, σαρώνοντας με εμένα και τις αποσκευές μου αρκετές φορές από διάφορα μηχανήματα (πράγμα που έκαναν και στους Αμερικανούς πολίτες).

Κάπου μεταξύ απογεύματος και νύχτας σκότωνα καθημερινά δυο τρις ώρες βλέποντας τηλεόραση. Τα μόνα δυο θέματα που έπαιζαν ήταν η κρίση στο Ιράν με τον ΄΄κακό΄΄ φανατισμένο αντισημίτη πρόεδρο του Ιράν και οι ΄΄κακοί΄΄ Βορειοκορεάτες που κάνουν πυρηνικές δοκιμές μέσα στον Ειρηνικό. Για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία τους στρουθοκαμηλισμός σε όλο του το μεγαλείο! Μόνο έσπερναν τον φόβο στον κόσμο σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσουν ενωμένο το αμερικανικό έθνος. Έσβησε σιγά σιγά και το πυροτέχνημα του Ομπάμα, αφού η δημοτικότητα του πέφτει μέρα με την μέρα κατρακυλώντας από το 80% στο 59% μέσα σε λίγους μήνες. Το ενδιαφέρον είναι ότι η δημοτικότητα του Ομπάμα δεν πέφτει γιατί δεν τηρεί τις υποσχέσεις του, αντιθέτως κάνει πολλές προσπάθειες για δημόσια δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και είναι κοντά στην αποχώρηση των Αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ. Δυστυχώς όμως αυτοί που του έφτιαξαν το πολιτικό του προφίλ και αυτοί που τον προώθησαν στο κόσμο το έκαναν με τον ίδιο τρόπο όπως κάνουν με τον πλασάρισμα ενός πιασάρικου εμπορικού προϊόντος. Του έδωσαν τρομερή δημοσιότητα αλλά δεν του έδωσαν βάθος ήταν απλά ένα σύνθημα αλλαγής χωρίς καλά καλά να ξέρει ο πολύς κόσμος τι είναι αυτή η αλλαγή, το προϊόν καταναλώθηκε σε μεγάλους αριθμούς και πλέον έχει προκαλέσει αισθήματα κορεσμού στον απλό κόσμο.

Καλοί άνθρωποι και απλοί οι περισσότεροι Αμερικανοί αλλά πλήρως κοινωνικά και πολιτικά αποπροσανατολισμένοι. Η μεγάλη τους πλειοψηφία δεν ψήφησε καν στις προηγούμενες εκλογές και δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τα κοινά, όχι από εναντίωση ή απαξίωση, αλλά από αδιαφορία. Ο σκοπός της ζωής τους απλός και ξεκάθαρα δοσμένος από το σύστημα: Produce. Consume. Die. Χωρίς να αντιδράς, χωρίς να μπλέκεσαι.

Πολλοί από αυτούς λοιπόν το ρίχνουν στο φαί. Περπατάς στους δρόμους και αντικρίζεις συνέχεια υπέρβαρους ανθρώπους να κινούνται με δυσκολία ή με την βοήθεια ηλεκτρονικών τετράτροχων που έγιναν η τελευταία μόδα στην Αμερική. Οι κουβέντες τους ρηχές και δίχως νόημα περιφρονούν οποιαδήποτε αξία μπροστά στον βωμό τους χρήματος και τον παρελκόμενων του. Χαρακτηριστικό αστείο παράδειγμα είναι όταν μας ρωτούσαν με τον φίλο μου την χώρα καταγωγής μας τους απαντούσαμε ‘’Cyprus’’ και όπως ήταν αναμενόμενο αυτοί ιδέα δεν είχαν ποια και που είναι η Κύπρος, οι περισσότεροι όμως από αυτούς νόμιζαν ότι ήμασταν από μια πανάκριβη αμερικανική συνοικία την Cypress και αμέσως γίνονταν ακόμα πιο φιλικοί μαζί μας και εμείς πολλές φορές χωρίς να θέλουμε να τους ΄΄προσβαλουμε΄΄ δεν μπαίναμε στον κόπο να τους υποδείξουμε το λάθος τους αφήνοντας τους να πιστεύουν ότι τους έκανε πιο χαρούμενους.

Το ταξίδι μας συνεχίστηκε και φτάσαμε στην ‘’sin city’’ της Αμερικής το Las Vegas. Εκεί πλέον σου φανερώνεται ξεκάθαρο το αμερικανικό όνειρο που δεν έχει άλλη όψη από εκείνη του δολαρίου. Με τα λεφτά μπορείς να αγοράσεις σχεδόν τα πάντα πνευματικά και υλικά, έμψυχα ή άψυχα. Εκατομμύρια αμερικανοί παίζουν οικονομίες ενός χρόνου για να έχουν δικαίωμα στο όνειρο, για να επιτύχουν τον μαγικό συνδυασμό σε ένα κουλοχέρη και να πιάσουν το jackpot των εκατομμυρίων. Αυτών των εκατομμυρίων που θα τους δώσουν όλες τις δήθεν πολυτέλειες που τα ΜΜΕ τους επιβάλλουν σαν ανάγκες, από μηχανή παραγωγής φιστικοβούτυρου μέχρι και γυαλιά του ήλιου που στην εσωτερική πλευρά του φακού τους μπορούν να παιχτούν ταινίες από iPod.

Κακά τα ψέματα όμως μπορεί το χρήμα να μην σου χαρίζει την ευτυχία αλλά μπορεί να σου ελαχιστοποίηση την δυστυχία. Με ένα μπουφέ 400 διαφορετικών εδεσμάτων για παράδειγμα, με υπερπαραγωγές πολλών εκατομμυρίων δολαρίων όπως θεατρικές παραστάσεις ή μιούζικαλ ή Τσίρκα , με τεράστιες πισίνες και κέντρα ομορφιάς και γενικά οτιδήποτε αγοραίο, οτιδήποτε στο οποίο μπορείς να κρεμάσεις πάνω του ένα καρτελάκι που να αναγράφεται μια τιμή.

Ωραία περάσαμε, συμφωνήσαμε με τον φίλο μου τον Αντρέα όταν ξεκινουσε το αεροπλανο του γυρισμου το δεκαπεντάορο ταξίδι της επιστροφής. ΄΄Θέλεις να πεις θα εμείνισκες ποτέ δαμέ΄΄; Με ρωτάει ο φίλος μου. ΄΄Μπα… ΄΄του απαντώ και του αντιστρέφω την ερώτηση. ΄΄Μπα… Καλή η Αμερική αλλά…΄΄ ΄΄σαν την Κύπρο εν έχει΄΄ τον συμπληρώνω. Συμφώνησε και αυτός και αποχαιρετίσαμε την αμερικανική ηπειρο της ευκαιρίας και των αντιθέσεων.

Πώς να παραστρατήσουμε από μονοπάτια ελευθέριας όταν έχουμε τέτοιους προγόνους φάρους να μας τα φωτίζουν;

Σαν σήμερα, ήταν 10η του Μαϊ του ΄56, η πόρτα του κρατητηρίου άνοιξε και ο δεσμοφύλακας οδηγούσε τους δυο λεβέντες στην αγχόνη. Ήταν ο Μιχαλάκης Καραολής από το Παλαιχώρι και ο Ανδρέας Δημητρίου από το Αϊ Μάμα.

Για την σωτηρία τους έγιναν άπειρες εκκλήσεις από παντού, όμως η απόφαση του Sir John Allan Francis Harding ήταν σκληρή και αδυσώπητη: «Ο Νόμος πρέπει να ακολουθήσει την πορεία του».Με τις εκτελέσεις αυτές ο νέος κυβερνήτης ήθελε να δείξει ότι η Βρετανία ήταν αποφασισμένη να διατηρήσει την κυριαρχία της στην Κύπρο, πατάσσοντας κάθε αντίσταση του Κυπριακού λαού.

Στην Ελλάδα ο κόσμος είχε ξεσηκωθεί και διαδήλωνε στους δρόμους για τον άδικο χαμό των δυο παλικαριών ζητώντας παράλληλα ελευθερία και αυτοδιάθεση για την Κύπρο. Χαρακτηριστικά είναι και τα πρωτοσέλιδα της εποχής που περιγράφουν την απέχθεια που ένοιωθε η Ελληνική κοινή γνώμη για τους αδίστακτους αποικιοκράτες.
«Απεδείχθη πλέον ότι, αι ίδιαι δυνάμεις της βαρβαρότητος, αι οποίαι οργίασαν κατά τον προηγούμενον πόλεμον υπό τας στολάς των Ναζί, οργιάζουν και σήμερον κατά τον ίδιον τρόπον υπό τας στολάς και τα διακριτικά του αγγλικού στέμματος»
(Εφημερίδα «Τα Νέα», των Αθηνών, 10 Μαΐου 1956)


Παρόλα αυτά η απόφαση για εκτέλεση των δυο νέων δεν άφησε αδιάφορο ούτε τον διεθνές χώρο των ανθρώπων του πνεύματος με καλύτερο παράδειγμα τις δηλώσεις του Άλμπερ Καμύ στο Παρίσι που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα L' Express με τίτλο «L' enfant grec» («Το Ελληνόπουλο»), στις 6 Δεκεμβρίου 1955.
«Εδώ και μερικές βδομάδες η εξεγερμένη Κύπρος έχει ένα πρόσωπο. Αυτό του νεαρού Κύπριου σπουδαστή Μιχαήλ Καραολή, που καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό από τα βρετανικά δικαστήρια. Πεθαίνουν και στο μακάριο νησί, όπου γεννήθηκε η Αφροδίτη. Για άλλη μια φορά η υπόγεια διεκδίκηση ενός λαού, που έμενε για καιρό βουβή και που φιμώθηκε, όταν προσπάθησε να εκφραστεί, ξέσπασε μέσα στην τρομοκρατία. Για άλλη μια φορά η τυφλή καταστολή προηγήθηκε της επανάστασης... Έτσι έρχεται η ώρα των μαρτύρων...» .

Ούτε καν οι ίδιοι οι Εγγλέζοι δεν έμειναν απαθείς. Η εφημερίδα «Ντέιλι Χέραλντ», εκφραστικό όργανο του Εργατικού Κόμματος, επέκρινε την απόφαση για τους απαγχονισμούς και πρόσθετε: «Πρόκειται περί επαναλήψεως των σφαλμάτων, τα οποία διαπράχθηκαν στην Ιρλανδία. Η Κύπρος έχει εξεγερθεί και η ειρήνη δεν είναι δυνατό να αποκατασταθεί στη νήσο, παρά με την υποστήριξη του κυπριακού λαού. Η σημερινή πολιτική δεν είναι δυνατό να οδηγήσει σε οτιδήποτε άλλο, παρά στη συμφορά»

Παρά την διεθνή κατακραυγή οι δυο νέοι καταδικάστηκαν σε θάνατο για την ενεργό δράση τους στον αντιαποικιακό αγώνα. Για έναν αγώνα στον οποίο πολέμησαν χωρίς να έχουν οποιοδήποτε προσωπικό όφελος, χωρίς να προσδοκούν οποιαδήποτε ανταλλάγματα, με μόνο τους γνώμονα την ελευθερία και την αυτοδιάθεση του τόπου τους και την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού που βασάνιζε την πατρίδα τους. Με αξίες μεγάλες και πανανθρώπινες να τους ακλουθούνε, πορευθήκανε μέχρι και την τελευταία στιγμή που η ψυχή αποχωρίστηκε το σώμα τους.

Ήθελαν ελευθερία για τον τόπο τους και την ήθελαν τώρα. Τους ζητήθηκε να ρισκάρουν ότι πιο πολύτιμο είχαν , την ίδια τους την ζωή. Το έκαναν. Τρόποι να αρνηθούν πολλοί.
Αυτοί όμως ξέρουν ότι ο τράχηλος του Έλληνος ζυγό δεν υπομένει και έτσι αγωνίζονται με αυτοθυσία για την ελευθερία.

Τα ελληνόπουλα δεν ξέρουν
μόνο πως πρέπει να ζουν.
Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν
Kαι πως την πατρίδα να τιμούν Μ.Κ

Σίγουροι ότι έκαναν το σωστό δεν λύγισαν μπροστά στις κακουχίες των βασανιστηρίων, δεν λύγισαν ούτε την ώρα που αντίκρισαν την αγχόνη. Ο Καραολής περπατώντας προς την αγχόνη έλεγε σε μια έξαρση αυτοσυνειδησίας: «Εμένα δεν πρέπει να με λυπάστε, αφού εγώ δεν βρίσκω λόγο για να με κλαίω, ούτε οι συγγενείς μου πρέπει να με κλαίνε». Ενώ ο Δημητρίου αλληλογραφώντας με την μάνα του λίγο πριν τον απαγχονισμό της έγραφε πως «Το μόνο που λυπάμαι είναι που δε θα προλάβω να δω την Κύπρο μας ελεύθερη» και αυτή σαν μια γνήσια Σπαρτιάτισσα μάνα του απαντούσε «Στο καλό γιε μου, και να έχεις θάρρος ως το τέλος». Πράγματι, και τα δυο λεβεντόπαιδα έδειξαν την ανδρεία τους μέχρι το τέλος.

Σήμερα πενήντα τρία χρόνια μετά η θυσία αυτών των δύο νέων σε ένα τίμιο και ορθό αγώνα έγινε ο φάρος για όλους όσοι αγωνίζονται για την ελευθερία του λαού τους, για όλους τους μικρούς που αντιστέκονται στα κελεύσματα των μεγάλων. Ας ελπίσουμε ότι για χάρη κανενός εκσυγχρονισμού δεν θα προσπαθήσει κανένας συνονόματος τους να χλομιάσει το φως ελευθερίας, δικαιοσύνης και αυτοθυσίας που έλαμπε μέσα στις καρδιές τους.

Μια προσωπική μετά θάνατον δικαίωση του Τάσσου Παπαδόπουλου

Στις 22 του Απρίλη γράφτηκε ιστορία. Η πραγματική ιστορία, αυτή που δεν παραγράφεται. Οι δηλώσεις της ΥΠ.ΕΞ των Η.Π.Α δεν μας αφήνουν περιθώριο να λαθέψουμε για ακόμα μια φορά. Ας θυμηθούμε όμως λίγο τα γεγονότα που συνέβησαν το 2004. Λίγο πριν το δημοψήφισμα ο Τάσος Παπαδόπουλος στέκεται στο πλευρό του Δημήτρη Χριστόφια και κάνει αναφορά σε περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αφήνει δηλαδή να εννοηθεί ότι κάποιοι χρηματίζονται από τους Αμερικανούς για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους προωθώντας το σχέδιο Ανάν. Ο αντίκτυπος των δηλώσεων του μεγάλος. Τα κανάλια ανακοινώνουν την είδηση και κάποιοι σπεύδουν να καταδικάσουν τον πρώην πρόεδρο ότι επιχειρεί να σπείρει την διχόνοια μέσα στον λαό. Διχάζει τον λαό, είναι συκοφάντης, λέει αερολογίες για να κερδίσει την κοινή γνώμη, είναι επικίνδυνος για την δημοκρατία, είναι μόνο μερικά από όσα ακούστηκαν εναντίον του πρώην προέδρου.

Εδώ έρχεται η ιστορία να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη. Οι δηλώσεις τις Κα Κλίντον είναι εξαιρετικά συγκεκριμένες στο ότι οι Η.Π.Α προσπάθησαν να επηρεάσουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Δεν μας κατονομάζει με ποιο τρόπο φυσικά το έκανε αυτό, αλλά μόνο και μόνο το γεγονός ότι το έκανε εγείρει πολλά ερωτήματα. Προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε το πως οι Η.Π.Α προσπάθησαν να επιβάλουν την θέληση τους πάνω στον Κυπριακό λαό πρέπει σε πρώτο στάδιο να υπολογίσουμε τα μέσα που η Αμερικανή κυβέρνηση διαθέτει. Πρώτα από όλα έχουμε την στρατιωτική της επιβολή , μετά έχουμε τις πολιτικές της υπόγειες διασυνδέσεις, και μετά έχουμε τις μυστικές ή ενίωτε και φανερές χρηματοδοτήσεις ατόμων ή οργανισμών.

Στην περίπτωση μας τώρα, σίγουρα δεν υπήρξε οποιαδήποτε στρατιωτική απειλή από πλευράς των Η.Π.Α οπόταν οδηγούμαστε στις άλλες δύο εναπομείνασες εκδοχές που και οι δυο εμπίπτουν μέσα σε εκείνο που ο Τάσσος ονόμασε περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Γιατί οποιοδήποτε άτομο δρα με γνώμονα τα συμφέροντα μιας ξένης χώρας που είναι ενάντια στα συμφέροντα της Κύπρου δεν μπορεί παρά να είναι αυτό που ζημιώνει την ενότητα και την ευημερία του λαού μας. Ασχέτως αν αυτή του η πράξη γίνεται επί πληρωμή, αυτόματα κατατάσσεται σαν εχθρός της χώρας μας και επικίνδυνος.

Κλείνοντας θυμίζω τα τελευταία λόγια της Κα Κλίντον, η οποία μας υποσχέθηκε ότι αυτή την φορά οι Η.Π.Α παρά το γεγονός ότι θέλουν να υπερψηφιστεί το επερχόμενο σχέδιο λύσης, δεν θα επηρεάσουν με οποιοδήποτε τρόπο τις συνειδήσεις των Ελληνοκυπρίων. Το ερώτημα αν έγινε πιστική ή όχι το αφήνω στον καθένα σας ξεχωριστά να το απαντήσει.

ΚΥΠΡΙΟΙ… ΔΙΧΑΜΣΕΝΟΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΡΙΣΙΜΗ ΩΡΑ

Το τελευταίο εξάμηνο κατάντησε μονότονο στα δελτία ειδήσεων το ρεπορτάζ για την αποχώρηση η όχι του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ από την συγκυβέρνηση. Πότε έρχονται οι πιο ήρεμοι να κατευνάσουν τα πνεύματα, πότε ανοίγουν άμεσο διάλογο, αποτέλεσμα ένα και το αυτό, βαθειά ρήξη.

Παραβιάσατε την συμφωνία που κάναμε πριν τον δεύτερο γύρο των εκλογών λένε οι μεν, δεν την παραβιάσαμε και αν επιμένετε αποχωρίστε λένε οι δε. Η πλευρά που υποστηρίζει τον πρόεδρο λέει ότι ο λαός επέλεξε τον Χριστόφια να κυβερνήσει άρα έχει την λαϊκή εντολή. Ο λαός έβγαλε τον Χριστόφια δεύτερο στον πρώτο γύρο και αν τελικά επικράτησε, αυτό οφείλεται στο ότι οι Δηκοϊκοί και οι Εδεκίτες τον εμπιστευτήκαν ότι θα τηρούσε τις προεκλογικές του δεσμεύσεις απαντούν οι συγκυβερνώντες. Πράγμα που σύμφωνα με τα κόμματα τις συμπολίτευσης δεν έκανε σε ικανοποιητικό βαθμό. Το ποιο πάνω επιχείρημα είναι βάσιμο αν σκεφτεί κάποιος ότι η διαφορά στον 2ο γύρο ήταν μόλις ± 4%.

Παρόλα αυτά, με παραξενεύει με πόση ευκολία το προεδρικό στρατόπεδο δείχνει σε κάθε ευκαιρία την πόρτα της εξόδου στα κόμματα της συμπολίτευσης. Μπορεί να μην έχουμε προεδρευόμενη δημοκρατία όπως την Ελλάδα, αλλά για την υλοποίηση ενός προγράμματος διακυβέρνησης χρειάζονται όλα τα μέλη της συγκυβέρνηση. Από τον πιο ασήμαντο δημοτικό σύμβουλο μέχρι τους βουλευτές που θα υπερψηφίσουν τα σχέδια νόμου και τον κρατικό προϋπολογισμό που η κυβέρνηση θα φέρει στην βουλή. Όλοι αυτοί ανεξαιρέτως είναι απολύτως απαραίτητοι στο να στεφτεί με επιτυχία μια διακυβέρνηση Χριστόφια. Αντίθετη άποψη φαίνεται να έχει το προεδρικό στρατόπεδο που φανερά δυσανασχετημένο με την όλη κατάσταση δεν φαίνεται να έχει διάθεση να ικανοποιήσει τα αιτήματα της συμπολίτευσης και απλά αρκείτε στο να εγκαινιάζει νέους διμερείς διαλόγους που από όσο έχουν κριθεί μέχρι σήμερα είναι μάλλον αναποτελεσματικοί.

Τέλος είναι περίεργο που χάθηκε η ανάγκη για ενότητα που ο Δημήτρης Χριστόφιας έπεισε τόσο κόσμο ότι είναι αυτή την εποχή τόσο αναγκαία. Προεκλογικά, ακούσαμε από το Δημήτρη Χριστόφια ότι θα κυβερνήσει ενωτικά, ότι είναι η επιλογή που ενώνει και άλλα πολλά που το κύριο νόημα τους ήταν ότι περνούμε δύσκολες στιγμές στο Κυπριακό και σας θέλω όλους κοντά μου αφού δεν έχουμε άλλη επιλογή (http://www.christofias.com.cy/site-224-gr.php). Πως λοιπόν τώρα με τόση ευκολία θέλει να πάρει όλη την ομάδα πάνω του και να παίξει μπάλα μόνος απέναντι στην παντοδύναμη Τουρκιά;

Το Κυπριακό πρόβλημα και οι τρεις οδοί που εγώ βλέπω

Εδώ και καιρό προσπαθώ να καταλάβω γιατί το Κυπριακό μένει άλυτο εδώ και τρεις δεκαετίες. Μήπως ο δρόμος που επιλέξαμε είναι αδιέξοδος; Στα μάτια τα δικά μου τρεις είναι οι επιλογές που έχουμε σε αυτό το σταυροδρόμι τhς ιστορίας αλλά κανένας πολιτικός και μη δεν μας τις έχει αποσαφηνίζει. .


Η πρώτη ,η οποία την ακολουθούμε από την εισβολή μέχρι σήμερα, είναι αυτή της λύσης ομοσπονδίας. Μια μεγάλη ανηφόρα που την ανεβαίνεις βασανιστικά αργά και συνεχώς ελλοχεύει ο κίνδυνος να κατρακυλήσεις και να βρεθείς στην αρχή της. Η εισβολή και η κατοχή έφεραν δυστυχώς κάποια πολύ δυσάρεστα επακόλουθα. Η Τουρκία οχυρωμένη πίσω από το παρόν status quo και από τις δεκάδες χιλιάδες στρατού δεν φαίνεται έτοιμη να παραχωρήσει ούτε και το παραμικρό. Το σχέδιο Ανάν ήταν ένα κακό σχέδιο ή έτσι τουλάχιστον έκρινε το συντριπτικό 76% των Ε/Κ. Με ποια μέσα λοιπόν ο οποιοσδήποτε πρόεδρος θα μπορούσε να κάνει την Τ/κ πλευρά να πιεστεί και να υποχωρήσει σε θέματα ουσίας του Κυπριακού; Μήπως το διεθνές σκηνικό έχει αλλάξει και τα συμφέροντα των μεγάλων έπαψαν να ταυτίζονται με την Τουρκία των ογδόντα εκατομμυρίων και υποστηρίζουν τώρα την Κύπρο των εφτακοσίων χιλιάδων; Μήπως η Τ/κ ηγεσία συμπαθεί τόσο πολύ των ηγέτη των Ε/Κ ώστε να βάλει τα συμφέροντα του πιο πάνω από τα συμφέροντα των Τ/Κ;


Η λύση ομοσπονδίας στα δικά μου μάτια είναι τόσο δύσκολη όσο και μια λύση επαναφοράς στο σύνταγμα του 1960. Γιατί αν αυτή η λύση θέλουμε να είναι λειτουργική , να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και να είναι απαλλαγμένη από εγγυήτριες δυνάμεις, τότε θα είναι το ίδιο αν όχι και περισσότερο επαχθής για την Τουρκία από την επαναφορά σε ένα σύνταγμα τύπου Ζυρίχης-Λονδίνου. Άρα για μένα και για τις δυο πιο πάνω λύσεις πρέπει να έχουμε πολλή υπομονή και καρτερικότητα. Πρέπει ο πόθος για απελευθέρωση να περνάει από γενιά σε γενιά περιμένοντας αυτή την ιστορική στιγμή ,αν μας δοθεί ποτέ, για να λυτρώσουμε τον σκλαβωμένο πενταδάχτυλο. Εντωμεταξύ σε όλη αυτή την διάρκεια της αναμονής το κατοχικό καθεστώς θα εδραιώνει όλο και περισσότερο τα δεδομένα της εισβολής και της κατοχής.


Η τρίτη λύση, που δειλά δειλά ξεπροβάλει, είναι αυτή που μας θέλει να χαράξουμε μια νέα στρατηγική στο Κυπριακό. Μια στρατηγική που πάνω κάτω να διαχωρίζει διοικητικά την μια πλευρά από την άλλη εξασφαλίζοντας όμως την εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεντημένου χωρίς παρεκκλίσεις για όλους τους Κυπρίους πολίτες. Αυτή η λύση θα δεκτή πολλή κριτική γιατί ουσιαστικά και για πρώτη φορά στην Κύπρο θα νομιμοποιούμε με την υπογραφή μας την παραχώρηση της γης των προγονών μας στους Τούρκους κατακτητές. Ουσιαστικά όμως θα κριθεί, όπως και όλα τα πράγματα σε αυτή την ζωή, από τα αποτελέσματα που μπορεί να φέρει.


Έτσι βλέπω εγώ τις τρεις επιλογές που ο Κυπριακός Ελληνισμός έχει αυτή την στιγμή μπροστά του. Δεν έχω κατασταλάξει ακόμα ποια από της τρεις είναι καλύτερη ή αν θέλετε λιγότερο κακή από τις άλλες. Είμαι πολύ περίεργος να ακούσω και εγώ τις δικές σας σκέψεις για ένα θέμα που ,από την μέρα που γεννηθήκαμε οι περισσότεροι, πάντα βρίσκεται στο φόντο της ζωής μας(είτε στις ειδήσεις της τηλεόρασης, είτε στα κατοχικά οδοφράγματα, είτε στις φωτογραφίες του οπισθόφυλλου των τετραδίων του δημοτικου, ειτε όπως την δική μου περίπτωση το καθημερινό θέαμα που αντικρίζω το πενταδάχτυλο απέναντι από το σπίτι μου λερωμένο με την σημαία του καταχτητή.

Παράλογα και όμως Κυπριακά!

Στην Κύπρο στις μέρες μας ζούμε μια πολιτική πραγματικότητα που μας κάνει να παρανοουμούμε όλο και περισσότερο. Οι θέσεις, οι ιδεολογίες, και τα πιστεύω των πολιτικών μας χώρων μοιάζουν τόσο οξύμωρα άμα τα συγκρίνει κάποιος με τις πράξεις και τις ενέργειες τους, που όσο πρόθυμος και να είναι κανείς ουδέποτε δεν θα καταλάβει που υπάρχει συσχετισμός μεταξύ των δυο.



Δεν το χωράει το μυαλό πως γίνεται στους ίδιους τοίχους ,δεξιών εθνικοφρόνων σωματίων, που αναγράφονταν πριν πέντε χρόνια συνθήματα υπέρ τις απόρριψης του σχεδίου Ανάν, ένα χρόνο πριν να ήταν αφισοκολλημένες αφίσες που καλούσαν τον κόσμο να ψηφίσει ένα από τους πρωτεργάτες αυτού του σχεδίου τον κ. Κασουλίδη. Κάτω από κορνιζαρισμένες αφίσες με συνθήματα ΄΄ Ζήτω η Ένωσις ΄΄ (εθνικόφρον σωματείο στον Αγ. Δομέτιο) να φιγουράρει ένας υποψήφιος που ,μεταφορικά έστω, υποστηρίζει ότι μπορεί να λύσει το Κυπριακό όσο διαρκεί ένα ταγκό.



Στην αντίπερα όχθη οι εκπρόσωποι της αριστεράς επικαλούνται ένα Ευρωπαϊκό προφίλ και δηλώνουν ότι δεν είναι Ευρωσκεπτικιστές, πράγμα που αν ισχύει αμέσως αυτοαναιρούν τον πολιτικό τους χώρο αφού απαρνιούνται τον κρατικό παρεμβατισμό και προωθούν περιβάλλοντα πλήρους ανταγωνισμού και φιλελευθεροποίησης ( άρθρα 81,82 και 87 της Ε.Ε).

Σε όλη αυτή την σύγχυση ο κεντρώος χώρος σπεύδει σε αναζήτηση Ευρωπαϊκής πολιτικής στέγης και υποβάλει αίτημα για ένταξη του παραδοσιακά Μακαριακού χώρου στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό κόμμα. Χωρίς να υπάρξει ο προαπαιτούμενος διάλογος και χωρίς να ερωτηθεί η βάση του κόμματος τους.



Μήπως τελικά ήρθε η ώρα να πέσουν οι μάσκες ή μήπως έχουνε ήδη πέσει αλλά κανένας δεν έδωσε σημασία;

ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΙΑ - ΕΝΑΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Βάλαμε στο GPS την διεύθυνση. Ήταν ώρα αιχμής και στην Αγγλία την ώρα αιχμής έχει πολύ κίνηση. Αργοπορημένοι κανένα εικοσάλεπτο εγώ και ένας φίλος χτυπούσαμε το κουδούνι της κυρίας Μαρίας. Η κυρία Μαρία είναι μια 65αρα απόδημος, εγγλεζοκυπραία όπως επικράτησε να ονομάζεται, με την οποία μας ενώνουν κοινές ΄΄κακές΄΄ συνήθειες και μετά από την χιλιοστή της πρόσκληση για γεύμα δεν αντισταθήκαμε στον πειρασμό του σπιτικού φαγητού και ενδόσαμε.

Η πόρτα ανοίγει και η κυρία Μαρία αρπάζει από το χέρι του φίλου μου τα λίγα λουλούδια που της είχαμε πάρει και τα πετάει χωρίς καμιά συγκίνηση πάνω σε ένα τραπέζι. Άνθρωπος της ουσίας η Κα Μαρία μας βάζει απευθείας στο ψητό! ΄΄Άτε τελιώνεται και εννα γίνουν χιόνι τα φαγια! ΄΄ Στο τραπέζι μας ξεδίπλωσε όλη της την Ελληνική φιλοξενία. Μας είχε μαγειρέψει σουβλάκια και μακαρόνια του φούρνου , με όλα τα παρελκόμενα. ΄΄Φάτε ρε! Φάτε και εννα τα πετάξουμε!΄΄ ηταν μια από της ατάκες που η αμηχανοδώς αστεία χοντρή της φωνή ξεστόμιζε συχνα.

΄΄Ρέξετε να κάτσουμε πάνω στην σόφα να πιούμε τον καφέ΄΄. Μπαίνοντας στο σαλονάκι της βρεθήκαμε Ελλάδα. Δυο ελληνικά σημαιάκια να κρέμονται πάνω από το τζάκι., μια κορδέλα από πανελλήνιους αγώνες διακοσμημένη περίεργα γύρω από το λαμπατέρ και στο φόντο η τηλεόραση να παίζει Χαρδαβέλλα. ΄΄Εν πολλά φίλος της Κύπρου ρε τούτος. Κάτσετε να σας φέρω και τις φωτογραφίες.

Έφερε ένα άλμπουμ με ασπρόμαυρες φωτογραφίες που τις είχε τραβήξει λίγο πριν φύγει το 1962 στο χωριό της τους Τρούλους. Η πρώτη φωτογραφία ήταν στην πλατεία του χωριού της με καμιά δεκαριά άλλα άτομα. ΄΄Είναι όλοι Ελληνοκύπροι;΄΄ την ρωτάει ο φίλος μου. ΄΄Ναι εν ούλοι Έλληνες εν είχε Τούρκους το χωρκό μου. Μα πε μου γιατί σας αρέσκει να δυσκολεύκεται την γλώσσα;΄΄ Αμήχανα ο φίλος μου της δείχνει ότι δεν καταλαβαίνει και η κυρία Μαρία συνεχίζει: ΄΄Τούτα τα Ελληνοκύπριος και τουρκοκύπριος εν φρούτα των τελεφτεων τριάντα χρόνων. Έχει τόσες γενιές πριν που ερέξαν που την Κύπρο και ήταν για Έλληνες, για Τούρκοι. Τούτα τα σύνθετα συγχύζουμαι.΄΄

΄΄ Δέτε και τούτο το μπλοκούι με τους καταζητούμενους της Ε.Ο.Κ.Α!΄΄. Μείναμε άφωνοι ένα ιστορικό κειμήλιο που είχε πάρει από ένα αστυνομικό της εποχής με όλους τους αγωνιστές, το ποσό για το οποίο ήταν επικηρυγμένοι και πάνω στην φωτογραφίες γραμμένο με μαύρο μελάνι ένα killed ή ένα arrested σε μερικές από αυτές. ΄΄Τότε ειχαμε οράματα... επολεμούσαμε, εκάμναμε τους συνδέσμους, εμοιράζαμε προκυρήξεις, ούλα για τον αγώνα! Εν επεϊντιζα την ζωή μου μια μπακίρα είχαμε ένα στόχο: Ένωση και μόνο Ένωση και κείνο ήταν. Εν που κιαμέ που εγνώρισα και τον μακαρίτη τον άντρα μου τον Ρένο, πάμε ποκεί να σας τον δείξω΄΄.

Μπαίνουμε στην τραπεζαρία και βλέπουμε σε μια 20Χ10 φωτογραφοθήκη τον άντρα της ενώ ακούσια η ματιά μας πιάνεται πάνω στον τεράστιο πίνακα που ήταν στα δεξιά του. ΄΄Έβαλα τον δίπλα που τον αρχηγό να τους θορώ και τους θκιο το πρωί που πίνω τον καφέ μου΄΄. ΄΄Τι κατέβασες τα μούτρα σου, είσαι που τους άλλους;΄΄ είπα στον φίλο μου για να τον πειράξω. Αμέσως η κυρία Μαρία απαντά: ΄΄Μα εν και είχε δικούς μας και που τους άλλους τότε. Ήταν ούλος ο κόσμος ενάντια στους Εγγλέζους και ούλλοι είχαμε στόχο κοινό, την Ένωση. Επολεμούσαμε δεξιοί, αριστεροί, του Μακαρίου, του γιατρού ο ένας κοντά που τον άλλο εσυνεργαζούμασταν για το καλό του τόπου μας΄΄.

Θέλοντας να ελαφρύνω λίγο το κλίμα την προσκάλεσα όποτε ερχόντανε ξανά στην Κύπρο να της ανταποδώσω το τραπέζι. Κοντοστάθηκε για λίγο και μου είπε με μια φωνή όλο παράπονο: ΄΄Εν και ότι εν θέλω να πάω… έχει πλάσμα που εν θέλει να πάει πίσω στον τόπο του. Έτω, άλλαξεν ο κόσμος που τον καιρό μου. Εγίναν οι Κυπραίοι πιο κλειστοί, θορούν μόνο τον εαυτό τους ένα πράμα. Έδωκε τους η λύρα πας την κελλέ και κάμνει τους και κλόθουν ποκεί ποδά πέρκι την πιάσουν΄΄.

Ήπιαμε τον καφέ και ήταν ώρα να πάμε πίσω στην εστία. ΄΄Εσείς οι μιτσοί κάμνετε τα ούλα μάνι-μάνι, εν τα απολαμβάνεται. Άτε, καλή σας νύχτα και να προσεχεται μες τον δρομο΄΄. Η πόρτα του σπιτιού έκλεισε μαζί της και η πόρτα αυτού του μοναδικού αυθεντικού κόσμου που ζει η κυρία Μαρία αφήνοντας μας μια περίεργη αίσθηση. Γύρισα στον φίλο μου που καθόταν στην θέση του συνοδηγού και σχεδόν ταυτόχρονα είπαμε ο ένας του άλλου :΄΄ Αυθεντικός άνθρωπος η κυρία Μαρία ΄΄.







(Στην Φωτο: Της κυρίας Μαρίας δεν της πολυαρέσει να ποζάρει σε φωτογραφίες, συνειρμικά στο μυαλό μου την ταύτισα με την κυρά τής Ρω που όσο μακριά και αν βρίσκεται από την μητροπολιτική Ελλάδα πάντα κρατάει το λάβαρο του ελληνισμού ψηλά μέσα της)

ΕΝΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ

Την γνώρισα όταν ακόμα πήγαινα γυμνάσιο. Στην 3η Γυμνασίου μου δίδασκε το μάθημα των νέων Ελληνικών. Άψογη στην παράδοση του μαθήματος, συμπαθητική σαν άνθρωπος, φιλική και πρόσχαρη. Βάζοντας ένα στοίχημα αποφάσισε να κάνει την πρώτη της απόπειρα να σκηνοθετήσει ένα θεατρικό έργο. Μπήκα στην θεατρική ομάδα και έτσι είχα την ευκαιρία να την γνωρίσω και σαν άνθρωπο μέσα από τις πολλές ώρες που περάσαμε μαζί, κυρίως όμως από τα διαλύματα της πρόβας. Άνθρωπος της ουσίας, με κουβέντες ξεκάθαρες, συγκεκριμένες. Αγαπούσε την πατρίδα της με ανιδιοτέλεια. Απλή παρά την πολύ εύπορη οικονομική της κατάσταση, ζεστή και πάνω από όλα ανθρωπινη είχε όλα τα πράγματα ορθά βαλμένα μέσα στο μυαλό της. Αυτό που προσπάθησε και σαν φιλόλογος να μας περάσει ήταν να ξέρουμε από πού ερχόμαστε, που πάμε και ποιοι είναι οι στόχοι μας. Η παράσταση παίχτηκε και πήραμε το πρώτο παγκύπριο βραβείο.

Οκτώ χρόνια μετά, χωρίς να έχουμε ξανά συζητήσει από τότε, διαβάζω στις εφημερίδες την ιστορία μιας ελληνοκύπριας φιλολόγου που διδάσκει στο κατεχόμενο γυμνάσιο Ριζοκαρπάσου. Η φιλόλογος αρνείτε να ανεβάσει μια θεατρική παράσταση που έμμεσα στοχεύει στο να εξαλείψει αυτό που κάνει τους μαθητές του Ριζοκαρπάσου τόσο ηρωικούς και ξεχωριστούς. Μέσα από τα μηνύματα που περνάει η παράσταση είναι η αφαίρεση του Ελληνικού στοιχείου που με νύχια και με δόντια προσπάθησαν γενιές Ελλήνων της Κύπρου να κρατήσουν ζωντανό στην ηρωική χερσόνησο της Καρπασίας. Το όνομα της το ίδιο με εκείνο που άκουγα οκτώ χρόνια πριν όταν μπήκα για πρώτη φορά στην τάξη της 3η Γυμνασίου, Μαρία Στεφάνου.

Όρθωσε ανάστημα η μικρόσωμη Μαρία Στεφάνου και αρνείθηκε να ανεβάσει έργα που χρηματοδοτούνται από την Αμερικανική USAID (κρατική οργάνωση που σκοπό έχει μέσα από χρηματοδοτήσεις να προωθεί τάσεις οι οποίες εξυπηρετούν στα αμερικανικά συμφέροντα). Η άρνηση της φαίνεται να μην άρεσε σε κάποιους και για αυτό επιστράτευσαν τον επιθεωρητή Κώστα Κατσώνη και το διευθυντή του γυμνασίου Δροσιάς Λάρνακας Θεοχάρη Μασούρα να την μεταπείσουν. Η άρνηση της δεδομένη. Οι φωνές και οι φοβέρες δεν την λύγισαν. Ο επιθεωρητής έφυγε και η Διευθύντρια του σχολείου της ανακοίνωσε άχαρα ότι της αφαιρεί την εποπτεία της θεατρικής παράστασης.

Πρώτο μου μέλημα μόλις επιστρέψω Κύπρο για διακοπές να τρέξω και να τις σφίξω το χέρι. Να την επισκεφτώ στο κατεχόμενο γυμνάσιο του Ριζοκαρπάσου και να πω στους μαθητές της πόσο τυχεροί πρέπει να νιώθουν που τους κάνει μάθημα μια τέτοια εκπαιδευτικός, μια τέτοια πατριώτισσα, μια τέτοια μάνα αγωνίστρια ένας τέτοιος άνθρωπος σαν την Μαρία την Στεφάνου.

Πρόβλημα για γερούς λύτες

Με αφορμή τις εκλογές των Κυπρίων φοιτητών στην Αγγλία είχα την ευκαιρία να αναμειχθώ για αρκετή ώρα μέσα στον κόσμο, αυτό που συνήθως με μια δόση χιούμορ το αποκαλούμε, να κοινωνικοποιηθώ. Βλέποντας πολλούς γνωστούς και παλιούς φίλους αναπόφευκτα και λίγο απρόσμενα μπορώ να πω, διέκρινα τα πολλά και διάφορα κουστούμια των ψηφοφόρων.

Αν και σε τέτοιες περιπτώσεις ο κάθε ψηφοφόρος έχει τους δικούς του προσωπικούς λόγους, οι οποίοι είναι απόλυτα σεβαστοί, ως προς την επιλογή υποψηφίων, εντούτοις πολλοί είναι αυτοί που θα υποστήριζαν (μέσα σε αυτούς και εγώ) ότι άλλοι είναι λιγότερο και άλλοι περισσότερο χρήσιμοι στο ευκταίο αποτέλεσμα της κάθε γιορτής της δημοκρατίας.

Η 1η και ίσως μεγαλύτερη κατηγορία είναι αυτή που επικράτησε να την αποκαλούμε κομματική ή πολωτική. Είμαι παραδοσιακά με ένα από τα δυο μεγάλα κόμματα όπως και οι γονείς μου και στηρίζω την παράταξη του κόμματος μου χωρίς να έχω να περιμένω κάτι από αυτή, από συνήθεια. Από τον φόβο να μεν φκουν οι άλλοι. Με εφησυχασμό ότι είμαι κομμάτι μιας μεγάλης και δυνατής ομάδας.

Η 2η μεγάλη κατηγορία είναι αυτοί που ψηφίζουν με προσωπικό κριτήριο. Χωρίς να τους νοιάζει τι πρεσβεύει η παράταξη του φίλου υποψηφίου τους. Χωρίς όρεξη να το πολυψάξουν και επειδή ο φίλος τους τους τόνισε ότι τους χρειάζεται οπωσδήποτε στις εκλογές αυτοί υποκύπτουν στον ψυχολογικό εκβιασμό και ψηφίζουν μονοσταυρία τον καλό τους φίλο.

Η 3η κατηγορία αν και όσο περνούν τα χρόνια τείνει προς εξαφάνιση είναι αυτή που πάνω απόλα βάζει το ιδεολογικό. Και λέω τείνει να εκλείψει γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς ο πόλεμος των τάξεων, η επανάσταση του προλεταριάτου ή ο ευπατρίδης αγωνιστής είναι έργα που έχουν ξεπεραστεί τόσο πολύ από την πολιτική ιστορία και πραγματικότητα της Κύπρου που οι θιασώτες τους τείνουν να εκλείψουν.

Η 4η και ίσως πιο αμφιλεγόμενη κατηγορία είναι οι λεγόμενοι ΄΄μούχτιτσιες΄΄ ή και ΄΄διπλόπορτοι΄΄. Αυτοί λοιπόν οι φίλοι μας παίρνοντας επάξια το βραβείο ΄΄Ρίκος Μάππουρος of the year΄΄ βρίσκουν την ευκαιρία να εκμεταλεφτουν το πληρωμένο από τις παρατάξεις εισιτήριο για Λονδίνο, για να δουν αξιοθέατα, να κάνουν ψώνια και γενικά την βόλτα τους στην Βρετανική πρωτεύουσα. Οι πιο ακραίοι αυτής της κατηγορίας στους οποίους αναφέρθηκα και πιο πάνω με την προσωνυμία δίπορτοι είναι αυτοί που παίζουν τον ψηφοφόρο σε 2-3 υποψηφίους και την ώρα των εκλογών πληρώνονται το εισιτήριο για το Λονδίνο από 2 και 3 παρατάξεις, εξασφαλίζοντας έτσι ταυτόχρονα και τον απαραίτητο μποναμά για ένα διασκευαστικό μονοήμερο στο Λονδίνο.

5η στην σειρά έρχονται οι ΄΄κουβαλιτοί΄΄. Αυτοί δηλαδή που αν περνούσε από το χέρι τους θα έκαναν τα αδύνατα δυνατά να μην διανύσουν 200 χιλιόμετρα να ρίξουν την ανούσια για αυτούς ψήφο αλλά δυστυχώς αδυνατούν. Αδυνατούν γιατί μετά από μια πρώτη προσέγγιση του τοπικού τους γιδοβοσκού και με δεδομένη την άρνηση του ψηφοφόρου, το κόμμα πιάνει τηλέφωνο το πατέρα στην Κύπρο και αυτός τους ΄΄γειώνει΄΄ υπερπόντια. Το κόμμα του βρήκε δουλειά, σπούδασε με λεφτά του κόμματος, είναι πρόεδρος τοπικής επιτροπής κ.ο.κ.

6η και τελευταία κατηγορία είναι οι ΄΄παράγοντες΄΄. Είναι ευδιάκριτοι αφού φέρουν απαραίτητα το αυτοκολιτάκι με το λογότυπο της παράταξης τους. Περιφέρονται άσκοπα πολλές φορές στον χώρο. Πρόθυμοι πάντα να βοηθήσουν τους υποψηφίους της παράταξης τους. Συζητούν μεταξύ τους, πίνοντας αμέτρητους καφέδες και τσιγάρα κάνοντας τους πολιτικούς αναλυτές, τους image maker και φυσικά τους Τυρεσίες όσο αφορά το εκλογικό αποτέλεσμα.

Αναλύοντας το όλο σκηνικό ίσως βρίσκω και τον εαυτό μου σε μια από αυτές τις κατηγορίες. Χωρίς να ξέρω ποια είναι η χειρότερη ή καλύτερη για την λειτουργία της δημοκρατίας, εγώ απλά τις καταγράφω και δηλώνω με θαυμασμό ότι όσο μικρή είμαστε σαν χώρα τόσο διαφορετικοί είμαστε σαν άνθρωποι!

Περι συμβιβασμού

ΠΕΡΙ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ









Έφτασα στα 22 και ακόμα δεν το ξεκαθάρισα. Είναι κάτι ώρες που πρέπει να πάρεις μια δύσκολη απόφαση. Μια απόφαση που είναι δοσμένη σε σένα από άλλους ή από το ίδιο το σύστημα. Αυτό που επικράτησε να λέμε συμβιβασμός. Εκεί που πρέπει να ζυγίσεις τα δεδομένα σου και να διαλέξεις τα υποφερτά πλην δυσάρεστα ή να μείνεις αμετακίνητος στα πιστεύω σου, χωρίς να πετύχεις τίποτε άλλο όμως ως προς την λύση του προβλήματος σου.


Δυστυχώς η κοινωνία της Κύπρου σε μαθαίνει να συμβιβάζεσαι από πολύ νωρίς, αφού όποιος δεν είναι συμβατικός με τα δικά της δεδομένα (αξίες, θρησκεία, τρόπο σκέψης) τον βλέπει με καχυποψία και σιγά-σιγά τον περιοθοροποιεί. Μεγαλώνοντας λοιπόν με τον συμβιβασμό μέσα στο αίμα μου μάθαινα να διαλέγω πάντα την λιγότερο χειρότερη από τις επιλογές που μου έδιναν (βλ. επιλογή σπουδής , επιλογή ψήφου, κ.ο.κ).


Ακόμα και οι επιλογές συμβιβασμού σου δίνουν κάποια χαρά, ίσως να σου δώσουν και πάρα πολλά χρήματα, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν σε γεμίζουν. Μια δουλειά ΄΄συμβιβασμού΄΄ σε βάζει σε μια εργασιακή ρουτίνα που πάντα θα σε αφήνει κενό, αφού σαν άνθρωπος δεν θα ολοκληρώνεσαι μέσα από την δουλειά σου, αλλά θα είσαι δούλος της.


Μια σχέση συμβιβασμού χτισμένη πάνω στην λογική: έχουμε πολλές διαφορές αλλά τα βρίσκουμε στο κρεβάτι ή θέλουμε και οι δυο κάτι στην ζωή μας και δοκιμάσαμε και μετά ΄΄βολευτήκαμε΄΄ ή έχει ματσό μπαμπά και θα αράξουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας, είναι σίγουρο πως σε αφήνουν συναισθηματικά κενό. Τέτοιες σχέσεις αν και μπορεί να σου χαρίσουν κάποιες στιγμές ζεστασιάς και ευτυχίας είναι σίγουρο πως στο τέλος θα σε καλουπώσουν μέσα στον δικό τους τρόπο λειτουργίας μακριά από φαντασία , αγάπη και δημιουργικότητα.


Αναγκαίος συμβιβασμός για την λειτουργία της δημοκρατίας είναι και η ψήφος. Οποίος βρίσκει κόμμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του είναι πολύ τυχερός, οι υπόλοιποι ας συμβιβαστούμε με το μη χείρον και η κάθε εκλογική αναμέτρηση πρέπει να είναι μια νέα αναθεώρηση της ψήφου.


Ο μόνος συμβιβασμός που νιώθω όμως πραγματικά να θιγεί την ανθρώπινη μου υπόσταση είναι εκείνος που θέλουν να περάσουν κάποιοι ΄΄ευλυγιστούλιδες΄΄ της πολιτικής. Αυτός ο δήθεν έντιμος συμβιβασμός που προσπαθούν να μας πλασάρουν. Αναφέρομαι σε σχέδια (δια)λύσης που προσπάθησαν κάποιοι ΄΄μη αδιάλλακτοι΄΄ να φέρουν τα χρόνια που μας πέρασαν. Σχεδία που παραγράφουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, σχέδια που νοθεύουν τις βασικές αρχές της δημοκρατίας, που περιφρονούν την ισονομία. Σε τέτοια θέματα όπου πανανθρώπινες αξίες παίζονται κορόνα γράμματα δεν χωράνε συμβιβασμοί, δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις. Πάνω από όλα γιατί σέβεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό και έπειτα γιατί σέβεσαι τα δικαιώματα όλων των αδικημένων συνανθρώπων μας.


Όπως και να έχουν τα πράγματα τον συμβιβασμό τον συναντάμε καθημερινά, κάποιοι ίσως πιο συχνά από κάποιους άλλους. Παρόλα αυτά στους πλείστους ο συμβιβασμός είναι μέσα στον τρόπο σκέψης τους. Κακά τα ψέματα δύσκολοι καιροί για Λεωνίδες, δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, δύσκολοι για ασυμβίβαστους…

Για Αρχή

Για πρώτη μου ανάρτηση βάζω μικρές φρασούλες, δικές μου και φίλων, για να δώσω πάνω-κάτω το στίγμα μου. Για να δείξω πως εκλαμβάνω τα όσα γίνονται στην εποχή μας στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, στην κοινωνία μας , στα πολιτικά…

• Το να μπορείς να πεις ότι είσαι ο εαυτός σου είναι πολύ δύσκολο χωρίς να δοκιμάσεις τον εαυτό σου σε όλα τα διλήμματα
  



• Βλέποντας θέατρο μπορείς να ξεχωρίζεις την αλήθεια
  



• Αν μιλούσαν τα βλέμματα δεν θα ήξερα πώς να της πω ψέματα Ε.Ρ
  



• Πρέπει να φιλήσεις πολλούς βατράχους μέχρι να βρεις τον πρίγκιπα Ο.Χ
  



• Τα πιστεύω σου που δεν τα βίωσες δεν ήταν ποτέ δικά σου
  



• Ο κύκλος είναι ίσως το μόνο αρσενικό που η γυναίκα δεν μπορεί να τετραγωνίσει στα μέτρα της Π.Μ
  



• Βαφτίζουν τα ψέματα αλήθειες και πως εμείς με χέρια κοντά να ψάξουμε την αλήθεια για να βρούμε
  



• Οι ιδεολογίες για τα κόμματα κατάντησαν να είναι ότι οι μασκότες για τις αθλητικές ομάδες. Διακοσμητικές για την εξέλιξη του αγώνα αλλά απαραίτητες για την ικανοποίηση των οπαδών
  



• Αν δεν έχεις λεφτά να επενδύσεις πάνω σε μετοχές χρυσού για σίγουρα κέρδη επένδυσε πάνω σε φίλους. Μπορούν σίγουρα να σου χαρίσουν στιγμές ευτυχίας που ίσως να αποχτούσες ξοδεύοντας τους τόκους των μετοχών σου Ο.Χ
  



• Η μόνη πολυτέλεια που στερείτε ένας πλούσιος πολιτικός είναι το να λέει αυτό που σκέφτεται.