Με αφορμή τις εκλογές των Κυπρίων φοιτητών στην Αγγλία είχα την ευκαιρία να αναμειχθώ για αρκετή ώρα μέσα στον κόσμο, αυτό που συνήθως με μια δόση χιούμορ το αποκαλούμε, να κοινωνικοποιηθώ. Βλέποντας πολλούς γνωστούς και παλιούς φίλους αναπόφευκτα και λίγο απρόσμενα μπορώ να πω, διέκρινα τα πολλά και διάφορα κουστούμια των ψηφοφόρων.
Αν και σε τέτοιες περιπτώσεις ο κάθε ψηφοφόρος έχει τους δικούς του προσωπικούς λόγους, οι οποίοι είναι απόλυτα σεβαστοί, ως προς την επιλογή υποψηφίων, εντούτοις πολλοί είναι αυτοί που θα υποστήριζαν (μέσα σε αυτούς και εγώ) ότι άλλοι είναι λιγότερο και άλλοι περισσότερο χρήσιμοι στο ευκταίο αποτέλεσμα της κάθε γιορτής της δημοκρατίας.
Η 1η και ίσως μεγαλύτερη κατηγορία είναι αυτή που επικράτησε να την αποκαλούμε κομματική ή πολωτική. Είμαι παραδοσιακά με ένα από τα δυο μεγάλα κόμματα όπως και οι γονείς μου και στηρίζω την παράταξη του κόμματος μου χωρίς να έχω να περιμένω κάτι από αυτή, από συνήθεια. Από τον φόβο να μεν φκουν οι άλλοι. Με εφησυχασμό ότι είμαι κομμάτι μιας μεγάλης και δυνατής ομάδας.
Η 2η μεγάλη κατηγορία είναι αυτοί που ψηφίζουν με προσωπικό κριτήριο. Χωρίς να τους νοιάζει τι πρεσβεύει η παράταξη του φίλου υποψηφίου τους. Χωρίς όρεξη να το πολυψάξουν και επειδή ο φίλος τους τους τόνισε ότι τους χρειάζεται οπωσδήποτε στις εκλογές αυτοί υποκύπτουν στον ψυχολογικό εκβιασμό και ψηφίζουν μονοσταυρία τον καλό τους φίλο.
Η 3η κατηγορία αν και όσο περνούν τα χρόνια τείνει προς εξαφάνιση είναι αυτή που πάνω απόλα βάζει το ιδεολογικό. Και λέω τείνει να εκλείψει γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς ο πόλεμος των τάξεων, η επανάσταση του προλεταριάτου ή ο ευπατρίδης αγωνιστής είναι έργα που έχουν ξεπεραστεί τόσο πολύ από την πολιτική ιστορία και πραγματικότητα της Κύπρου που οι θιασώτες τους τείνουν να εκλείψουν.
Η 4η και ίσως πιο αμφιλεγόμενη κατηγορία είναι οι λεγόμενοι ΄΄μούχτιτσιες΄΄ ή και ΄΄διπλόπορτοι΄΄. Αυτοί λοιπόν οι φίλοι μας παίρνοντας επάξια το βραβείο ΄΄Ρίκος Μάππουρος of the year΄΄ βρίσκουν την ευκαιρία να εκμεταλεφτουν το πληρωμένο από τις παρατάξεις εισιτήριο για Λονδίνο, για να δουν αξιοθέατα, να κάνουν ψώνια και γενικά την βόλτα τους στην Βρετανική πρωτεύουσα. Οι πιο ακραίοι αυτής της κατηγορίας στους οποίους αναφέρθηκα και πιο πάνω με την προσωνυμία δίπορτοι είναι αυτοί που παίζουν τον ψηφοφόρο σε 2-3 υποψηφίους και την ώρα των εκλογών πληρώνονται το εισιτήριο για το Λονδίνο από 2 και 3 παρατάξεις, εξασφαλίζοντας έτσι ταυτόχρονα και τον απαραίτητο μποναμά για ένα διασκευαστικό μονοήμερο στο Λονδίνο.
5η στην σειρά έρχονται οι ΄΄κουβαλιτοί΄΄. Αυτοί δηλαδή που αν περνούσε από το χέρι τους θα έκαναν τα αδύνατα δυνατά να μην διανύσουν 200 χιλιόμετρα να ρίξουν την ανούσια για αυτούς ψήφο αλλά δυστυχώς αδυνατούν. Αδυνατούν γιατί μετά από μια πρώτη προσέγγιση του τοπικού τους γιδοβοσκού και με δεδομένη την άρνηση του ψηφοφόρου, το κόμμα πιάνει τηλέφωνο το πατέρα στην Κύπρο και αυτός τους ΄΄γειώνει΄΄ υπερπόντια. Το κόμμα του βρήκε δουλειά, σπούδασε με λεφτά του κόμματος, είναι πρόεδρος τοπικής επιτροπής κ.ο.κ.
6η και τελευταία κατηγορία είναι οι ΄΄παράγοντες΄΄. Είναι ευδιάκριτοι αφού φέρουν απαραίτητα το αυτοκολιτάκι με το λογότυπο της παράταξης τους. Περιφέρονται άσκοπα πολλές φορές στον χώρο. Πρόθυμοι πάντα να βοηθήσουν τους υποψηφίους της παράταξης τους. Συζητούν μεταξύ τους, πίνοντας αμέτρητους καφέδες και τσιγάρα κάνοντας τους πολιτικούς αναλυτές, τους image maker και φυσικά τους Τυρεσίες όσο αφορά το εκλογικό αποτέλεσμα.
Αναλύοντας το όλο σκηνικό ίσως βρίσκω και τον εαυτό μου σε μια από αυτές τις κατηγορίες. Χωρίς να ξέρω ποια είναι η χειρότερη ή καλύτερη για την λειτουργία της δημοκρατίας, εγώ απλά τις καταγράφω και δηλώνω με θαυμασμό ότι όσο μικρή είμαστε σαν χώρα τόσο διαφορετικοί είμαστε σαν άνθρωποι!
