Μια λογική σειρά σκέψεων

Αυτό το διάστημα ακούμε την πολιτική μας ηγεσία να ανταλλάσει καθημερινά ‘’φιλοφρονήσεις’’ οι οποίες σχετίζονται με την εκατέρωθεν στάση των πολιτικών μας στο Κυπριακό . Οι μεν αποκαλούν τους δε προδότες, υπερπατριώτες, λαοπλάνους, συμφεροντολόγους, αναποτελεσματικούς και αντίστροφα.




Προσωπικά δεν μπαίνω καν στον κόπο να ασχοληθώ με το ποιος έχει δίκαιο ή άδικο, ούτως ή αλλιώς δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα αυτές οι κόντρες και οι βαρετοί χαρακτηρισμοί που ανταλλάσουν οι πολιτικοί να υιοθετούνταν από τον απλό λαό οδηγώντας τον έτσι σε ένα ολοκληρωτικό διχασμό. Εγώ αντιστρέφω το φλέγον ερώτημα, απλοποιώντας το έτσι με αυτό τον τρόπο. Ποιές εξελίξεις θα βόλευαν καλύτερα την Τουρκία στο Κυπριακό; Πως θα εξασφαλίζονταν με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων; Ποιές συνθήκες θα ήταν ιδανικό να υπάρχουν για να υλοποιηθούν με τον πιο εύκολο τρόπο τα σχέδια τους; Αυτό το τρίπτυχο ερώτημα θα προσπαθήσω να απαντήσω στην συνέχεια καταδεικνύοντας έμμεσα με αυτό τον τρόπο το τι θεωρώ εγώ επικίνδυνο για την πατρίδα μας. Τα συμπεράσματα δικά σας.



Ξεκινώντας με την πρώτη πτυχή υπενθυμίζω ,όπως είναι ευρέως γνωστό, πως η Τουρκική εξωτερική πολιτική χαράσσει πορεία στο Κυπριακό δεκαετίες πριν έχοντας πάντα κατά νου και σαν μοναδικό της κριτήριο την επεκτατική της πολιτική. Το ιδανικό λοιπόν για την Τουρκία θα ήταν η Κύπρος να μετατραπεί σε προτεκτοράτο της και εξηγώ: Πρώτα από όλα η Τουρκία θέλει διασφαλίσει ότι το νέο κράτος που θα δημιουργηθεί θα υποστηρίζει τυφλά την χωρίς όρους ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μετά θέλει να εξισώσει το 18% των Τ/κ με το 82% των Ε/κ δημιουργώντας αντιδημοκρατικούς θεσμούς, καταργώντας την ισονομία, προωθώντας την σταθμισμένη ψήφο σε διάφορα θέματα χωρίζοντας έτσι ες αεί τον λαό της Κύπρου. Θέλει ένα μοντέλο λύσης που να μην επιτρέπει στις δύο κοινότητες να ζουν και να προοδεύουν μαζί η μια με την άλλη, αντιθέτως θέλει δύο κοινότητες που να ανταγωνίζονται συνέχεια η μια την άλλη και ένα πολίτικο σύστημα που να προωθεί και να εμβαθύνει αυτό το χάσμα μέσα από συνεχή αδιέξοδα. Θέλουν κάθε μέρα που περνά να αυξάνουν την επιρροή τους στο νησί, να δημιουργούν νέα δεδομένα στον δημογραφικό χαραχτήρα και αλλαγές τέτοιες επί του εδάφους που να κάνουν την επιρροή τους όλο και μεγαλύτερη.



Οι Η.Π.Α και η Μεγάλη Βρετανία, θέλουν λύση που να τους εξασφαλίζει την ύπαρξη των ‘’κυρίαρχων’’ Αγγλικών βάσεων. Θα προωθήσουν τις Τουρκικές θέσεις και διεκδικήσεις έτσι που να τους αφήσουν πλήρως ικανοποιημένους, εξαργυρώνοντάς μετέπειτα αυτήν τους την στάση με την παροχή διευκολύνσεων από μέρους της Τουρκίας. Θέλουν να εξακολουθήσουν να υπάρχουν εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα, τα οποία σε συνάρτηση με τα διοικητικά και οικονομικά αδιέξοδα που θα αντιμετωπίσει το όποιο νέο κράτος, να το καθιστούν για ακόμα μια φορά εξαρτώμενο από αυτούς.



Τέλος, βλέπουμε πως Τούρκοι και ξένοι δεν στερούνται ευφυΐας, έχοντας κορυφαίους πολιτικούς και διπλωμάτες κατανοούν πλήρως πως η μεγάλη πλειοψηφία οποιουδήποτε λαού θα απέρριπτε λύσεις που θα περιείχαν όλα τα επαχθή που προανέφερα. Έχοντας λοιπόν αυτό κατά νου είναι έκδηλη η προσπάθεια τους για να δημιουργήσουν συνθήκες φόβου, σύγχυσης και ψεύδους προκειμένου να πιέσουν τον κόσμο να δεχτεί με το ζόρι μια λύση την οποία θα απέρριπτε κάτω από κανονικές συνθήκες. Οι απειλές και οι φοβέρες ξεκινούν με το εκβιαστικό ‘’είναι η τελευταία σας ευκαιρία για λύση’’ συνεχίζουν με το νεοιμπεριαλιστικό ‘’οι μεγάλοι της γης δεν θα ασχοληθούν ξανά μαζί σας απομονώνοντας σας’’ και τελειώνουν με την ψεύτικη απειλή πως ‘’θα αναγνωρίσουμε το ψευδοκράτος’’. Πέραν των απειλών, ιδανικό σκηνικό για αυτούς θα είναι η διάσπαση του πολιτικού χώρου που τίθεται παραδοσιακά εναντίον τέτοιων σχεδίων ‘’διάλυσης’’ και τέλος λογικό είναι να προσπαθήσουν με κάθε τρόπο οικονομικό και μη να βοηθήσουν τους όποιους υποστηριχτές του νέου σχεδίου.



Στις πιο πάνω αναφορές μου δεν έκανα χρήση ονομάτων πολιτικών, κομμάτων ή οργανώσεων εξάλλου δεν ήταν ο σκοπός μου να θίξω οποιονδήποτε, απλά η πιο πάνω συλλογιστική μου φάνηκε ιδιαίτερα απλή και χρήσιμη στο να εξάγω κάποια συμπεράσματα για την ιστορική πορεία του Κυπριακού και γιαυτό θεώρησα καλό να την μοιραστώ μαζί σας.

Ο ΜΕΣΟΣ ΚΥΠΡΙΟΣ ΔΕΝ ΞΕΓΕΛΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑN ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΠΟΤΑ

Σε μια χώρα που η δεξιά τα έχει κάνει πλακάκια με την αριστερά, το κέντρο τρώει από μόνο του τα σωθικά του με τάσεις σαδομαζοχισμού και όλοι οι υπόλοιποι πάνω κάτω είναι κομπάρσοι σε ένα κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που σαν καταραμένο δεν λέει να αλλάξει, οι Έλληνες της Κύπρου νιώθουν την ανάγκη να επιβεβαιώνονται καθημερινά, βγάζοντας έτσι με αυτό τον τρόπο τον εαυτό τους έξω από το χάος που επικρατεί στην πολιτική ζωή της Κύπρου.

Παρά την κομματική υποταγή που δείχνει η μεγάλη πλειοψηφία των Κυπρίων, οι πελατειακές σχέσεις των κομμάτων με τους ψηφοφόρους ευτυχώς άφησαν ανεπηρέαστο το κριτήριο του απλού πολίτη να αποφασίζει ορθά για μεμονωμένα θέματα, χωρίς να ξεγελιέται από κανέναν και από τίποτα όταν οι βασικές του αρχές, τα βασικά του συμφέροντα και δικαιώματα μπαίνουν στην λογική του παζαρέματος.

Γιατί ο μέσος Κύπριος ξέρει πολύ καλά τι του γίνεται. Ξέρει ότι οι Τούρκοι ποτέ δεν μας χαρίστηκαν, ούτε και έχουν λόγο τώρα να μας χαριστούν. Δεν εθελοτυφλεί, ούτε βαυκαλίζεται όπως μια πλειάδα πολιτικών. Ξέρει ακόμα ότι ο δρόμος για μια δίκαια και βιώσιμη λύση είναι πολύ μακρύς. Δεν ξεγελιέται με ωραία περιτυλίγματα, ούτε τον νοιάζουν οι ονομασίες των λύσεων. Δεν μπαίνει στο μάταιο κόπο να αναλώνεται σε ονοματολογίες. Μονάχα ξέρει πως ότι και νάνε αυτό που θα έρθει, είτε το φτιάξουμε μόνοι μας, είτε μας το φέρουν άλλοι, πρέπει να ικανοποιεί τις ελάχιστες απαιτήσεις μας σαν Έλληνες της Κύπρου για επιβίωση.

Το κομματικό λουρί δεν μπορεί να σφίξει τόσο που να πνίξει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, αναπόφευκτα θα κοπεί. Ο μέσος Κύπριος μπορεί να ψηφίζει κατά 90% το ίδιο κόμμα στην κάλπη, στο κάτω κάτω όλοι οι ίδιοι είναι σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, αλλά για κανένα λόγο δεν θα βάλει πάνω από το δικό του όφελος τις ΄΄νουθεσίες΄΄ ενός έμμισθου ΄΄κομματόσκυλου΄΄ ή του ΄΄δικού του΄΄ βουλευτή ή του κάθε λογής κομματικού ΄΄αζά΄΄ που θα του κτυπήσει την πόρτα ανακοινώνοντας του ότι θα πρέπει να υπογράψει την καταδίκη του.

Έχοντας αυτά στο μυαλό, παρόλο που κάθε μέρα το ηθικό του λαού καταρρακώνεται από τις χωρίς αντάλλαγμα παραχωρήσεις της πλευράς μας, είμαι σίγουρος ότι όταν έρθει εκείνη η κρίσιμη ώρα ο μέσος Κύπριος δεν θα λαθέψει. Ο μέσος Κύπριος με το πρώτο κάλεσμα αντίστασης σε σχέδια (διά)λυσης θα δώσει ξανά δικαίωμα στην Κυπριακή Δημοκρατία να ελπίζει, θα δώσει ξανά το δικαίωμα στον Ελληνισμό της Κύπρου να ελπίζει σε αξίες πανανθρώπινες, όπως είναι αυτές της δικαιοσύνης, της ισότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.