Παράλογα και όμως Κυπριακά!

Στην Κύπρο στις μέρες μας ζούμε μια πολιτική πραγματικότητα που μας κάνει να παρανοουμούμε όλο και περισσότερο. Οι θέσεις, οι ιδεολογίες, και τα πιστεύω των πολιτικών μας χώρων μοιάζουν τόσο οξύμωρα άμα τα συγκρίνει κάποιος με τις πράξεις και τις ενέργειες τους, που όσο πρόθυμος και να είναι κανείς ουδέποτε δεν θα καταλάβει που υπάρχει συσχετισμός μεταξύ των δυο.



Δεν το χωράει το μυαλό πως γίνεται στους ίδιους τοίχους ,δεξιών εθνικοφρόνων σωματίων, που αναγράφονταν πριν πέντε χρόνια συνθήματα υπέρ τις απόρριψης του σχεδίου Ανάν, ένα χρόνο πριν να ήταν αφισοκολλημένες αφίσες που καλούσαν τον κόσμο να ψηφίσει ένα από τους πρωτεργάτες αυτού του σχεδίου τον κ. Κασουλίδη. Κάτω από κορνιζαρισμένες αφίσες με συνθήματα ΄΄ Ζήτω η Ένωσις ΄΄ (εθνικόφρον σωματείο στον Αγ. Δομέτιο) να φιγουράρει ένας υποψήφιος που ,μεταφορικά έστω, υποστηρίζει ότι μπορεί να λύσει το Κυπριακό όσο διαρκεί ένα ταγκό.



Στην αντίπερα όχθη οι εκπρόσωποι της αριστεράς επικαλούνται ένα Ευρωπαϊκό προφίλ και δηλώνουν ότι δεν είναι Ευρωσκεπτικιστές, πράγμα που αν ισχύει αμέσως αυτοαναιρούν τον πολιτικό τους χώρο αφού απαρνιούνται τον κρατικό παρεμβατισμό και προωθούν περιβάλλοντα πλήρους ανταγωνισμού και φιλελευθεροποίησης ( άρθρα 81,82 και 87 της Ε.Ε).

Σε όλη αυτή την σύγχυση ο κεντρώος χώρος σπεύδει σε αναζήτηση Ευρωπαϊκής πολιτικής στέγης και υποβάλει αίτημα για ένταξη του παραδοσιακά Μακαριακού χώρου στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό κόμμα. Χωρίς να υπάρξει ο προαπαιτούμενος διάλογος και χωρίς να ερωτηθεί η βάση του κόμματος τους.



Μήπως τελικά ήρθε η ώρα να πέσουν οι μάσκες ή μήπως έχουνε ήδη πέσει αλλά κανένας δεν έδωσε σημασία;