Μιλώντας για ενότητα

Κάθε δράση ακολουθεί μια αντίδραση. Κάθε αποτέλεσμα είναι το ακόλουθο μια πράξης. Μετά τα γεγονότα στο Μαρί μια σειρά εγγράφων είδαν το φως της δημοσιότητας καταδεικνύοντας την γνώση καθώς και την εμπλοκή του προεδρικού στην εγκληματική αλυσίδα αμέλειας και αδιαφορίας που μας έφερε στις 11 Ιουλίου να θρηνούμε 13 λεβέντες. Η μόνη απάντηση του προεδρικού είναι ότι οι διάφορες ‘’απομονωμένες’’ φωνές διαμαρτυρίας που ακούγονται πλήττουν την ενότητα του τόπου. Το επιχείρημα του προεδρικού καταρρίπτεται από μόνο του καθώς εάν όντος οι φωνές που τάσσονται ενάντια στον πρόεδρο ήταν απομονωμένες ή έστω μειοψηφούσες τότε θα επικρατούσε ενότητα στο εσωτερικό μεταξύ των ‘’μη απομονωμένων’’ πολιτών, αντιθέτως τόσο τα πολιτικά κόμματα όσο και οι χιλιάδες των ακομμάτιστων αγανακτισμένων που συγκεντρώνονται έξω από το προεδρικό κάθε Δευτέρα έχουν διαφορετική άποψη από τον κ. Χριστόφια και διατρανώνουν καθημερινά το λαϊκό αίτημα για απονομή ευθυνών.

Ενάντια στην κοινή λογική είναι οι εκκλήσεις του προέδρου να σταματήσουμε να ζητούμε απονομή παραδειγματικής δικαιοσύνης και να συστρατευτούμε πίσω από κάποιο που αποδεδειγμένα ήξερε την επικινδυνότητα των φορτίων θανάτου και αυτός επέλεξε να σφυρίζει αδιάφορα. Οι ενεργοί πολίτες της Κύπρου ξέρουν να απομακρύνουν ότι είναι επιβλαβές για την πατρίδα τους. Οι ενεργοί πολίτες της Κύπρου δεν κρύβονται πίσω από ψεύτικα διλήμματα μιας κίβδηλης ενότητας, δεν ξεγελιούνται από φαντάσματα του παρελθόντος που ανασείρουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας πραξικοπηματικά σκιάχτρα για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους μικροκομματικά συμφέροντα αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το κοινό καλό του τόπου μας. Οι ενεργοί πολίτες αναζητούν ενότητα που να προέρχεται μέσα από πρόοδο και ανάπτυξη και όχι μέσα από κούφια και στείρα συνθήματα που πολώνουν.

Χριστόφια μπορείς να είσαι ένας πρόεδρος μειοψηφίας για ενάμισι ακόμα χρόνο. Εάν όμως η ενότητα είναι όντος τόσο σημαντική για σένα το καλύτερο και το μόνο που μπορείς να κάνεις για να αποκαταστήσεις την ενότητα που εσύ ο ίδιος διέλυσες είναι να παραιτηθείς, να κληθεί εκ νέου ο Κυπριακός Ελληνισμός να δώσει νέα λαϊκή εντολή σε μια κυβέρνηση που θα εμπιστεύεται και θα εμπνέεται από αυτήν.

Η ΠΟΝΤΙΚΟΠΑΓΙΔΑ

Δυστυχώς, εδώ και χρόνια, είμαστε ένα ποντίκι κλεισμένο μέσα σε μια καλοστημένη παγίδα μιας έξυπνης γάτας. Ζητήσαμε βοήθεια από τα συγγενικά μας πρόσωπα. Κανένα αποτέλεσμα, οι συγγενείς μας είναι και αυτοί ποντίκια και οι ποντικοπαγίδες είναι κατασκευασμένες για τα ποντίκια.

Ζητήσαμε βοήθεια από τον διεθνή παράγοντα. Σιγά σιγά καταλάβαμε πως πίσω από τα υποκριτικά κοστούμια των πανανθρώπινων αξιών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου, κρυβόντουσαν αυτή την φορά οι ‘’μεγάλοι γάτοι’’. Αυτοί οι γάτοι που έδειξαν και στον δικό μας πώς να στήνει την παγίδα και να αιχμαλωτίζει το θύμα του.

Στην απελπισία μας προσπαθήσαμε να γίνουμε φίλοι ακόμα και με το σιδερένιο δίχτυ της παγίδας. Το χτυπούσαμε αδιάκοπα με αγωνία και από τους ήχους που έβγαζε νομίζαμε ότι αυτό μας απαντούσε, ότι επικοινωνούσε μαζί μας, ότι μπορούσε από μόνο του να ανοίξει και να μας ελευθερώσει. Αργήσαμε να καταλάβουμε πως το δίχτυ όπως και όλα τα δίχτυα δεν είναι τίποτα άλλο παρά όργανα μιας γάτας και μόνο η γάτα μπορεί να τα ορίζει και να τα κατευθύνει.

Απελπιστήκαμε ακόμα περισσότερο και θυμόμασταν συνέχεια την στιγμή που η παγίδα μας αιχμαλώτισε. Την αναλύαμε, την εξετάζαμε στο μυαλό μας ξανά και ξανά για 36 χρόνια και αρρωστημένα πιστεύαμε ότι μπορεί η ανάλυση αυτή να μας ελευθερώσει. Μάταια!

Αποτέλεσμα της διεθνούς μας μοναξιάς, η εσωστρέφεια. Το πόδι φτέει το χέρι, το χέρι την ουρά και πάει λέγοντας. Ώρες ώρες χτυπάει τόσο δυνατά το ένα το άλλο που σου δίνουν την εντύπωση πως έχουν ξεχάσει ότι είναι όλα μέρη του ίδιου ζωντανού οργανισμού και ότι η επιβίωση του ενός καθορίζει και την επιβίωση του άλλου.

Το ότι όμως δεν πεθαίνει, το ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το ποντίκι αντιστέκεται και επιβιώνει, ξεκινάει να βάζει σε σκέψεις την γάτα. Παίρνει συμβουλές λοιπόν από τους μεγάλους γάτους και ξεκινά το δεύτερο στάδιο της εξολόθρευσης του ποντικιού. Σε μια όμορφη συσκευασία στολισμένη με φρουφρου και αρώματα φέρνει δώρο στο μικρό αιχμάλωτο ποντίκι την ‘’λύση της μαγικής λαιμητόμου’’. Την ονόμασε μαγική αν και δεν είναι τίποτα άλλο από μια κοινή λαιμητόμο μόνο και μονό για να βάλει το ποντίκι στον πειρασμό. Την ονόμασε λύση γιατί είναι το πιο όμορφο όνομα που θα μπορούσε να δώσει στην αυτοκτονία.

Κάπου εδώ ερχόμαστε και στο σήμερα, όπου το ποντίκι ξέρει ότι η λαιμητόμος θα τον σκοτώσει. Είναι τόσο έξυπνο που μπορεί να υπολογίσει ακριβώς το σημείο που θα το χτυπήσει και σε πόση ώρα θα επέλθει ο θάνατος, παρόλα αυτά έχει αδυναμίες. Αδυναμίες που του ψιθυρίζουν να δοκιμάσει αυτό το παιχνίδι θανάτου ότι και αν είναι αυτό, τo νουθετούν να ενδώσει βάζοντας του καθημερινά χιλιάδες ψεύτικα διλήμματα.
Το ποντίκι όμως περά και πάνω από όποια αδυναμία του, έχει συμφυές με την ύπαρξη του το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Μπορεί να είναι απελπισμένο αλλά δεν είναι ούτε παρανοϊκό, ούτε αφελές. Ξέρει καλά πως είναι το πιο αδύναμο, αλλά αυτό δεν το κάνει να μοιρολατρεί, αντίθετα του δυναμώνει τις αντιστάσεις, το ωθεί να δουλέψει σκληρότερα και να ελπίζει, παναπόλα το αναγκάζει να ελπίζει!

Μια λογική σειρά σκέψεων

Αυτό το διάστημα ακούμε την πολιτική μας ηγεσία να ανταλλάσει καθημερινά ‘’φιλοφρονήσεις’’ οι οποίες σχετίζονται με την εκατέρωθεν στάση των πολιτικών μας στο Κυπριακό . Οι μεν αποκαλούν τους δε προδότες, υπερπατριώτες, λαοπλάνους, συμφεροντολόγους, αναποτελεσματικούς και αντίστροφα.




Προσωπικά δεν μπαίνω καν στον κόπο να ασχοληθώ με το ποιος έχει δίκαιο ή άδικο, ούτως ή αλλιώς δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα αυτές οι κόντρες και οι βαρετοί χαρακτηρισμοί που ανταλλάσουν οι πολιτικοί να υιοθετούνταν από τον απλό λαό οδηγώντας τον έτσι σε ένα ολοκληρωτικό διχασμό. Εγώ αντιστρέφω το φλέγον ερώτημα, απλοποιώντας το έτσι με αυτό τον τρόπο. Ποιές εξελίξεις θα βόλευαν καλύτερα την Τουρκία στο Κυπριακό; Πως θα εξασφαλίζονταν με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων; Ποιές συνθήκες θα ήταν ιδανικό να υπάρχουν για να υλοποιηθούν με τον πιο εύκολο τρόπο τα σχέδια τους; Αυτό το τρίπτυχο ερώτημα θα προσπαθήσω να απαντήσω στην συνέχεια καταδεικνύοντας έμμεσα με αυτό τον τρόπο το τι θεωρώ εγώ επικίνδυνο για την πατρίδα μας. Τα συμπεράσματα δικά σας.



Ξεκινώντας με την πρώτη πτυχή υπενθυμίζω ,όπως είναι ευρέως γνωστό, πως η Τουρκική εξωτερική πολιτική χαράσσει πορεία στο Κυπριακό δεκαετίες πριν έχοντας πάντα κατά νου και σαν μοναδικό της κριτήριο την επεκτατική της πολιτική. Το ιδανικό λοιπόν για την Τουρκία θα ήταν η Κύπρος να μετατραπεί σε προτεκτοράτο της και εξηγώ: Πρώτα από όλα η Τουρκία θέλει διασφαλίσει ότι το νέο κράτος που θα δημιουργηθεί θα υποστηρίζει τυφλά την χωρίς όρους ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μετά θέλει να εξισώσει το 18% των Τ/κ με το 82% των Ε/κ δημιουργώντας αντιδημοκρατικούς θεσμούς, καταργώντας την ισονομία, προωθώντας την σταθμισμένη ψήφο σε διάφορα θέματα χωρίζοντας έτσι ες αεί τον λαό της Κύπρου. Θέλει ένα μοντέλο λύσης που να μην επιτρέπει στις δύο κοινότητες να ζουν και να προοδεύουν μαζί η μια με την άλλη, αντιθέτως θέλει δύο κοινότητες που να ανταγωνίζονται συνέχεια η μια την άλλη και ένα πολίτικο σύστημα που να προωθεί και να εμβαθύνει αυτό το χάσμα μέσα από συνεχή αδιέξοδα. Θέλουν κάθε μέρα που περνά να αυξάνουν την επιρροή τους στο νησί, να δημιουργούν νέα δεδομένα στον δημογραφικό χαραχτήρα και αλλαγές τέτοιες επί του εδάφους που να κάνουν την επιρροή τους όλο και μεγαλύτερη.



Οι Η.Π.Α και η Μεγάλη Βρετανία, θέλουν λύση που να τους εξασφαλίζει την ύπαρξη των ‘’κυρίαρχων’’ Αγγλικών βάσεων. Θα προωθήσουν τις Τουρκικές θέσεις και διεκδικήσεις έτσι που να τους αφήσουν πλήρως ικανοποιημένους, εξαργυρώνοντάς μετέπειτα αυτήν τους την στάση με την παροχή διευκολύνσεων από μέρους της Τουρκίας. Θέλουν να εξακολουθήσουν να υπάρχουν εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα, τα οποία σε συνάρτηση με τα διοικητικά και οικονομικά αδιέξοδα που θα αντιμετωπίσει το όποιο νέο κράτος, να το καθιστούν για ακόμα μια φορά εξαρτώμενο από αυτούς.



Τέλος, βλέπουμε πως Τούρκοι και ξένοι δεν στερούνται ευφυΐας, έχοντας κορυφαίους πολιτικούς και διπλωμάτες κατανοούν πλήρως πως η μεγάλη πλειοψηφία οποιουδήποτε λαού θα απέρριπτε λύσεις που θα περιείχαν όλα τα επαχθή που προανέφερα. Έχοντας λοιπόν αυτό κατά νου είναι έκδηλη η προσπάθεια τους για να δημιουργήσουν συνθήκες φόβου, σύγχυσης και ψεύδους προκειμένου να πιέσουν τον κόσμο να δεχτεί με το ζόρι μια λύση την οποία θα απέρριπτε κάτω από κανονικές συνθήκες. Οι απειλές και οι φοβέρες ξεκινούν με το εκβιαστικό ‘’είναι η τελευταία σας ευκαιρία για λύση’’ συνεχίζουν με το νεοιμπεριαλιστικό ‘’οι μεγάλοι της γης δεν θα ασχοληθούν ξανά μαζί σας απομονώνοντας σας’’ και τελειώνουν με την ψεύτικη απειλή πως ‘’θα αναγνωρίσουμε το ψευδοκράτος’’. Πέραν των απειλών, ιδανικό σκηνικό για αυτούς θα είναι η διάσπαση του πολιτικού χώρου που τίθεται παραδοσιακά εναντίον τέτοιων σχεδίων ‘’διάλυσης’’ και τέλος λογικό είναι να προσπαθήσουν με κάθε τρόπο οικονομικό και μη να βοηθήσουν τους όποιους υποστηριχτές του νέου σχεδίου.



Στις πιο πάνω αναφορές μου δεν έκανα χρήση ονομάτων πολιτικών, κομμάτων ή οργανώσεων εξάλλου δεν ήταν ο σκοπός μου να θίξω οποιονδήποτε, απλά η πιο πάνω συλλογιστική μου φάνηκε ιδιαίτερα απλή και χρήσιμη στο να εξάγω κάποια συμπεράσματα για την ιστορική πορεία του Κυπριακού και γιαυτό θεώρησα καλό να την μοιραστώ μαζί σας.

Ο ΜΕΣΟΣ ΚΥΠΡΙΟΣ ΔΕΝ ΞΕΓΕΛΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑN ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΠΟΤΑ

Σε μια χώρα που η δεξιά τα έχει κάνει πλακάκια με την αριστερά, το κέντρο τρώει από μόνο του τα σωθικά του με τάσεις σαδομαζοχισμού και όλοι οι υπόλοιποι πάνω κάτω είναι κομπάρσοι σε ένα κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που σαν καταραμένο δεν λέει να αλλάξει, οι Έλληνες της Κύπρου νιώθουν την ανάγκη να επιβεβαιώνονται καθημερινά, βγάζοντας έτσι με αυτό τον τρόπο τον εαυτό τους έξω από το χάος που επικρατεί στην πολιτική ζωή της Κύπρου.

Παρά την κομματική υποταγή που δείχνει η μεγάλη πλειοψηφία των Κυπρίων, οι πελατειακές σχέσεις των κομμάτων με τους ψηφοφόρους ευτυχώς άφησαν ανεπηρέαστο το κριτήριο του απλού πολίτη να αποφασίζει ορθά για μεμονωμένα θέματα, χωρίς να ξεγελιέται από κανέναν και από τίποτα όταν οι βασικές του αρχές, τα βασικά του συμφέροντα και δικαιώματα μπαίνουν στην λογική του παζαρέματος.

Γιατί ο μέσος Κύπριος ξέρει πολύ καλά τι του γίνεται. Ξέρει ότι οι Τούρκοι ποτέ δεν μας χαρίστηκαν, ούτε και έχουν λόγο τώρα να μας χαριστούν. Δεν εθελοτυφλεί, ούτε βαυκαλίζεται όπως μια πλειάδα πολιτικών. Ξέρει ακόμα ότι ο δρόμος για μια δίκαια και βιώσιμη λύση είναι πολύ μακρύς. Δεν ξεγελιέται με ωραία περιτυλίγματα, ούτε τον νοιάζουν οι ονομασίες των λύσεων. Δεν μπαίνει στο μάταιο κόπο να αναλώνεται σε ονοματολογίες. Μονάχα ξέρει πως ότι και νάνε αυτό που θα έρθει, είτε το φτιάξουμε μόνοι μας, είτε μας το φέρουν άλλοι, πρέπει να ικανοποιεί τις ελάχιστες απαιτήσεις μας σαν Έλληνες της Κύπρου για επιβίωση.

Το κομματικό λουρί δεν μπορεί να σφίξει τόσο που να πνίξει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, αναπόφευκτα θα κοπεί. Ο μέσος Κύπριος μπορεί να ψηφίζει κατά 90% το ίδιο κόμμα στην κάλπη, στο κάτω κάτω όλοι οι ίδιοι είναι σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, αλλά για κανένα λόγο δεν θα βάλει πάνω από το δικό του όφελος τις ΄΄νουθεσίες΄΄ ενός έμμισθου ΄΄κομματόσκυλου΄΄ ή του ΄΄δικού του΄΄ βουλευτή ή του κάθε λογής κομματικού ΄΄αζά΄΄ που θα του κτυπήσει την πόρτα ανακοινώνοντας του ότι θα πρέπει να υπογράψει την καταδίκη του.

Έχοντας αυτά στο μυαλό, παρόλο που κάθε μέρα το ηθικό του λαού καταρρακώνεται από τις χωρίς αντάλλαγμα παραχωρήσεις της πλευράς μας, είμαι σίγουρος ότι όταν έρθει εκείνη η κρίσιμη ώρα ο μέσος Κύπριος δεν θα λαθέψει. Ο μέσος Κύπριος με το πρώτο κάλεσμα αντίστασης σε σχέδια (διά)λυσης θα δώσει ξανά δικαίωμα στην Κυπριακή Δημοκρατία να ελπίζει, θα δώσει ξανά το δικαίωμα στον Ελληνισμό της Κύπρου να ελπίζει σε αξίες πανανθρώπινες, όπως είναι αυτές της δικαιοσύνης, της ισότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ένα ταξίδι - πολλές εμπειρίες

Πριν λίγες μέρες επέστρεψα από το ταξίδι που είχα στις Η.Π.Α. Πήγα για δυο εβδομάδες και σχεδόν καθημερινά περνούσα αρκετές ώρες της ημέρας συνομιλώντας με απλούς αμερικανούς ή χαζεύοντας τα Αμερικανικά τηλεοπτικά κανάλια. Πραγματικά , το πόσο ποδηγετημένος και καταπιεσμένος είναι αυτός ο λαός το κατάλαβα από την αρχή του ταξιδίου μου. Με το που μπήκα στην χώρα στο αεροδρόμιο της Φιλαδέλφειας μου έκαναν σωματικό έλεγχο και ταυτοποίηση δαχτυλιών αποτυπωμάτων, σαρώνοντας με εμένα και τις αποσκευές μου αρκετές φορές από διάφορα μηχανήματα (πράγμα που έκαναν και στους Αμερικανούς πολίτες).

Κάπου μεταξύ απογεύματος και νύχτας σκότωνα καθημερινά δυο τρις ώρες βλέποντας τηλεόραση. Τα μόνα δυο θέματα που έπαιζαν ήταν η κρίση στο Ιράν με τον ΄΄κακό΄΄ φανατισμένο αντισημίτη πρόεδρο του Ιράν και οι ΄΄κακοί΄΄ Βορειοκορεάτες που κάνουν πυρηνικές δοκιμές μέσα στον Ειρηνικό. Για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία τους στρουθοκαμηλισμός σε όλο του το μεγαλείο! Μόνο έσπερναν τον φόβο στον κόσμο σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσουν ενωμένο το αμερικανικό έθνος. Έσβησε σιγά σιγά και το πυροτέχνημα του Ομπάμα, αφού η δημοτικότητα του πέφτει μέρα με την μέρα κατρακυλώντας από το 80% στο 59% μέσα σε λίγους μήνες. Το ενδιαφέρον είναι ότι η δημοτικότητα του Ομπάμα δεν πέφτει γιατί δεν τηρεί τις υποσχέσεις του, αντιθέτως κάνει πολλές προσπάθειες για δημόσια δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και είναι κοντά στην αποχώρηση των Αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ. Δυστυχώς όμως αυτοί που του έφτιαξαν το πολιτικό του προφίλ και αυτοί που τον προώθησαν στο κόσμο το έκαναν με τον ίδιο τρόπο όπως κάνουν με τον πλασάρισμα ενός πιασάρικου εμπορικού προϊόντος. Του έδωσαν τρομερή δημοσιότητα αλλά δεν του έδωσαν βάθος ήταν απλά ένα σύνθημα αλλαγής χωρίς καλά καλά να ξέρει ο πολύς κόσμος τι είναι αυτή η αλλαγή, το προϊόν καταναλώθηκε σε μεγάλους αριθμούς και πλέον έχει προκαλέσει αισθήματα κορεσμού στον απλό κόσμο.

Καλοί άνθρωποι και απλοί οι περισσότεροι Αμερικανοί αλλά πλήρως κοινωνικά και πολιτικά αποπροσανατολισμένοι. Η μεγάλη τους πλειοψηφία δεν ψήφησε καν στις προηγούμενες εκλογές και δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τα κοινά, όχι από εναντίωση ή απαξίωση, αλλά από αδιαφορία. Ο σκοπός της ζωής τους απλός και ξεκάθαρα δοσμένος από το σύστημα: Produce. Consume. Die. Χωρίς να αντιδράς, χωρίς να μπλέκεσαι.

Πολλοί από αυτούς λοιπόν το ρίχνουν στο φαί. Περπατάς στους δρόμους και αντικρίζεις συνέχεια υπέρβαρους ανθρώπους να κινούνται με δυσκολία ή με την βοήθεια ηλεκτρονικών τετράτροχων που έγιναν η τελευταία μόδα στην Αμερική. Οι κουβέντες τους ρηχές και δίχως νόημα περιφρονούν οποιαδήποτε αξία μπροστά στον βωμό τους χρήματος και τον παρελκόμενων του. Χαρακτηριστικό αστείο παράδειγμα είναι όταν μας ρωτούσαν με τον φίλο μου την χώρα καταγωγής μας τους απαντούσαμε ‘’Cyprus’’ και όπως ήταν αναμενόμενο αυτοί ιδέα δεν είχαν ποια και που είναι η Κύπρος, οι περισσότεροι όμως από αυτούς νόμιζαν ότι ήμασταν από μια πανάκριβη αμερικανική συνοικία την Cypress και αμέσως γίνονταν ακόμα πιο φιλικοί μαζί μας και εμείς πολλές φορές χωρίς να θέλουμε να τους ΄΄προσβαλουμε΄΄ δεν μπαίναμε στον κόπο να τους υποδείξουμε το λάθος τους αφήνοντας τους να πιστεύουν ότι τους έκανε πιο χαρούμενους.

Το ταξίδι μας συνεχίστηκε και φτάσαμε στην ‘’sin city’’ της Αμερικής το Las Vegas. Εκεί πλέον σου φανερώνεται ξεκάθαρο το αμερικανικό όνειρο που δεν έχει άλλη όψη από εκείνη του δολαρίου. Με τα λεφτά μπορείς να αγοράσεις σχεδόν τα πάντα πνευματικά και υλικά, έμψυχα ή άψυχα. Εκατομμύρια αμερικανοί παίζουν οικονομίες ενός χρόνου για να έχουν δικαίωμα στο όνειρο, για να επιτύχουν τον μαγικό συνδυασμό σε ένα κουλοχέρη και να πιάσουν το jackpot των εκατομμυρίων. Αυτών των εκατομμυρίων που θα τους δώσουν όλες τις δήθεν πολυτέλειες που τα ΜΜΕ τους επιβάλλουν σαν ανάγκες, από μηχανή παραγωγής φιστικοβούτυρου μέχρι και γυαλιά του ήλιου που στην εσωτερική πλευρά του φακού τους μπορούν να παιχτούν ταινίες από iPod.

Κακά τα ψέματα όμως μπορεί το χρήμα να μην σου χαρίζει την ευτυχία αλλά μπορεί να σου ελαχιστοποίηση την δυστυχία. Με ένα μπουφέ 400 διαφορετικών εδεσμάτων για παράδειγμα, με υπερπαραγωγές πολλών εκατομμυρίων δολαρίων όπως θεατρικές παραστάσεις ή μιούζικαλ ή Τσίρκα , με τεράστιες πισίνες και κέντρα ομορφιάς και γενικά οτιδήποτε αγοραίο, οτιδήποτε στο οποίο μπορείς να κρεμάσεις πάνω του ένα καρτελάκι που να αναγράφεται μια τιμή.

Ωραία περάσαμε, συμφωνήσαμε με τον φίλο μου τον Αντρέα όταν ξεκινουσε το αεροπλανο του γυρισμου το δεκαπεντάορο ταξίδι της επιστροφής. ΄΄Θέλεις να πεις θα εμείνισκες ποτέ δαμέ΄΄; Με ρωτάει ο φίλος μου. ΄΄Μπα… ΄΄του απαντώ και του αντιστρέφω την ερώτηση. ΄΄Μπα… Καλή η Αμερική αλλά…΄΄ ΄΄σαν την Κύπρο εν έχει΄΄ τον συμπληρώνω. Συμφώνησε και αυτός και αποχαιρετίσαμε την αμερικανική ηπειρο της ευκαιρίας και των αντιθέσεων.

Πώς να παραστρατήσουμε από μονοπάτια ελευθέριας όταν έχουμε τέτοιους προγόνους φάρους να μας τα φωτίζουν;

Σαν σήμερα, ήταν 10η του Μαϊ του ΄56, η πόρτα του κρατητηρίου άνοιξε και ο δεσμοφύλακας οδηγούσε τους δυο λεβέντες στην αγχόνη. Ήταν ο Μιχαλάκης Καραολής από το Παλαιχώρι και ο Ανδρέας Δημητρίου από το Αϊ Μάμα.

Για την σωτηρία τους έγιναν άπειρες εκκλήσεις από παντού, όμως η απόφαση του Sir John Allan Francis Harding ήταν σκληρή και αδυσώπητη: «Ο Νόμος πρέπει να ακολουθήσει την πορεία του».Με τις εκτελέσεις αυτές ο νέος κυβερνήτης ήθελε να δείξει ότι η Βρετανία ήταν αποφασισμένη να διατηρήσει την κυριαρχία της στην Κύπρο, πατάσσοντας κάθε αντίσταση του Κυπριακού λαού.

Στην Ελλάδα ο κόσμος είχε ξεσηκωθεί και διαδήλωνε στους δρόμους για τον άδικο χαμό των δυο παλικαριών ζητώντας παράλληλα ελευθερία και αυτοδιάθεση για την Κύπρο. Χαρακτηριστικά είναι και τα πρωτοσέλιδα της εποχής που περιγράφουν την απέχθεια που ένοιωθε η Ελληνική κοινή γνώμη για τους αδίστακτους αποικιοκράτες.
«Απεδείχθη πλέον ότι, αι ίδιαι δυνάμεις της βαρβαρότητος, αι οποίαι οργίασαν κατά τον προηγούμενον πόλεμον υπό τας στολάς των Ναζί, οργιάζουν και σήμερον κατά τον ίδιον τρόπον υπό τας στολάς και τα διακριτικά του αγγλικού στέμματος»
(Εφημερίδα «Τα Νέα», των Αθηνών, 10 Μαΐου 1956)


Παρόλα αυτά η απόφαση για εκτέλεση των δυο νέων δεν άφησε αδιάφορο ούτε τον διεθνές χώρο των ανθρώπων του πνεύματος με καλύτερο παράδειγμα τις δηλώσεις του Άλμπερ Καμύ στο Παρίσι που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα L' Express με τίτλο «L' enfant grec» («Το Ελληνόπουλο»), στις 6 Δεκεμβρίου 1955.
«Εδώ και μερικές βδομάδες η εξεγερμένη Κύπρος έχει ένα πρόσωπο. Αυτό του νεαρού Κύπριου σπουδαστή Μιχαήλ Καραολή, που καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό από τα βρετανικά δικαστήρια. Πεθαίνουν και στο μακάριο νησί, όπου γεννήθηκε η Αφροδίτη. Για άλλη μια φορά η υπόγεια διεκδίκηση ενός λαού, που έμενε για καιρό βουβή και που φιμώθηκε, όταν προσπάθησε να εκφραστεί, ξέσπασε μέσα στην τρομοκρατία. Για άλλη μια φορά η τυφλή καταστολή προηγήθηκε της επανάστασης... Έτσι έρχεται η ώρα των μαρτύρων...» .

Ούτε καν οι ίδιοι οι Εγγλέζοι δεν έμειναν απαθείς. Η εφημερίδα «Ντέιλι Χέραλντ», εκφραστικό όργανο του Εργατικού Κόμματος, επέκρινε την απόφαση για τους απαγχονισμούς και πρόσθετε: «Πρόκειται περί επαναλήψεως των σφαλμάτων, τα οποία διαπράχθηκαν στην Ιρλανδία. Η Κύπρος έχει εξεγερθεί και η ειρήνη δεν είναι δυνατό να αποκατασταθεί στη νήσο, παρά με την υποστήριξη του κυπριακού λαού. Η σημερινή πολιτική δεν είναι δυνατό να οδηγήσει σε οτιδήποτε άλλο, παρά στη συμφορά»

Παρά την διεθνή κατακραυγή οι δυο νέοι καταδικάστηκαν σε θάνατο για την ενεργό δράση τους στον αντιαποικιακό αγώνα. Για έναν αγώνα στον οποίο πολέμησαν χωρίς να έχουν οποιοδήποτε προσωπικό όφελος, χωρίς να προσδοκούν οποιαδήποτε ανταλλάγματα, με μόνο τους γνώμονα την ελευθερία και την αυτοδιάθεση του τόπου τους και την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού που βασάνιζε την πατρίδα τους. Με αξίες μεγάλες και πανανθρώπινες να τους ακλουθούνε, πορευθήκανε μέχρι και την τελευταία στιγμή που η ψυχή αποχωρίστηκε το σώμα τους.

Ήθελαν ελευθερία για τον τόπο τους και την ήθελαν τώρα. Τους ζητήθηκε να ρισκάρουν ότι πιο πολύτιμο είχαν , την ίδια τους την ζωή. Το έκαναν. Τρόποι να αρνηθούν πολλοί.
Αυτοί όμως ξέρουν ότι ο τράχηλος του Έλληνος ζυγό δεν υπομένει και έτσι αγωνίζονται με αυτοθυσία για την ελευθερία.

Τα ελληνόπουλα δεν ξέρουν
μόνο πως πρέπει να ζουν.
Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν
Kαι πως την πατρίδα να τιμούν Μ.Κ

Σίγουροι ότι έκαναν το σωστό δεν λύγισαν μπροστά στις κακουχίες των βασανιστηρίων, δεν λύγισαν ούτε την ώρα που αντίκρισαν την αγχόνη. Ο Καραολής περπατώντας προς την αγχόνη έλεγε σε μια έξαρση αυτοσυνειδησίας: «Εμένα δεν πρέπει να με λυπάστε, αφού εγώ δεν βρίσκω λόγο για να με κλαίω, ούτε οι συγγενείς μου πρέπει να με κλαίνε». Ενώ ο Δημητρίου αλληλογραφώντας με την μάνα του λίγο πριν τον απαγχονισμό της έγραφε πως «Το μόνο που λυπάμαι είναι που δε θα προλάβω να δω την Κύπρο μας ελεύθερη» και αυτή σαν μια γνήσια Σπαρτιάτισσα μάνα του απαντούσε «Στο καλό γιε μου, και να έχεις θάρρος ως το τέλος». Πράγματι, και τα δυο λεβεντόπαιδα έδειξαν την ανδρεία τους μέχρι το τέλος.

Σήμερα πενήντα τρία χρόνια μετά η θυσία αυτών των δύο νέων σε ένα τίμιο και ορθό αγώνα έγινε ο φάρος για όλους όσοι αγωνίζονται για την ελευθερία του λαού τους, για όλους τους μικρούς που αντιστέκονται στα κελεύσματα των μεγάλων. Ας ελπίσουμε ότι για χάρη κανενός εκσυγχρονισμού δεν θα προσπαθήσει κανένας συνονόματος τους να χλομιάσει το φως ελευθερίας, δικαιοσύνης και αυτοθυσίας που έλαμπε μέσα στις καρδιές τους.

Μια προσωπική μετά θάνατον δικαίωση του Τάσσου Παπαδόπουλου

Στις 22 του Απρίλη γράφτηκε ιστορία. Η πραγματική ιστορία, αυτή που δεν παραγράφεται. Οι δηλώσεις της ΥΠ.ΕΞ των Η.Π.Α δεν μας αφήνουν περιθώριο να λαθέψουμε για ακόμα μια φορά. Ας θυμηθούμε όμως λίγο τα γεγονότα που συνέβησαν το 2004. Λίγο πριν το δημοψήφισμα ο Τάσος Παπαδόπουλος στέκεται στο πλευρό του Δημήτρη Χριστόφια και κάνει αναφορά σε περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αφήνει δηλαδή να εννοηθεί ότι κάποιοι χρηματίζονται από τους Αμερικανούς για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους προωθώντας το σχέδιο Ανάν. Ο αντίκτυπος των δηλώσεων του μεγάλος. Τα κανάλια ανακοινώνουν την είδηση και κάποιοι σπεύδουν να καταδικάσουν τον πρώην πρόεδρο ότι επιχειρεί να σπείρει την διχόνοια μέσα στον λαό. Διχάζει τον λαό, είναι συκοφάντης, λέει αερολογίες για να κερδίσει την κοινή γνώμη, είναι επικίνδυνος για την δημοκρατία, είναι μόνο μερικά από όσα ακούστηκαν εναντίον του πρώην προέδρου.

Εδώ έρχεται η ιστορία να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη. Οι δηλώσεις τις Κα Κλίντον είναι εξαιρετικά συγκεκριμένες στο ότι οι Η.Π.Α προσπάθησαν να επηρεάσουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Δεν μας κατονομάζει με ποιο τρόπο φυσικά το έκανε αυτό, αλλά μόνο και μόνο το γεγονός ότι το έκανε εγείρει πολλά ερωτήματα. Προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε το πως οι Η.Π.Α προσπάθησαν να επιβάλουν την θέληση τους πάνω στον Κυπριακό λαό πρέπει σε πρώτο στάδιο να υπολογίσουμε τα μέσα που η Αμερικανή κυβέρνηση διαθέτει. Πρώτα από όλα έχουμε την στρατιωτική της επιβολή , μετά έχουμε τις πολιτικές της υπόγειες διασυνδέσεις, και μετά έχουμε τις μυστικές ή ενίωτε και φανερές χρηματοδοτήσεις ατόμων ή οργανισμών.

Στην περίπτωση μας τώρα, σίγουρα δεν υπήρξε οποιαδήποτε στρατιωτική απειλή από πλευράς των Η.Π.Α οπόταν οδηγούμαστε στις άλλες δύο εναπομείνασες εκδοχές που και οι δυο εμπίπτουν μέσα σε εκείνο που ο Τάσσος ονόμασε περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Γιατί οποιοδήποτε άτομο δρα με γνώμονα τα συμφέροντα μιας ξένης χώρας που είναι ενάντια στα συμφέροντα της Κύπρου δεν μπορεί παρά να είναι αυτό που ζημιώνει την ενότητα και την ευημερία του λαού μας. Ασχέτως αν αυτή του η πράξη γίνεται επί πληρωμή, αυτόματα κατατάσσεται σαν εχθρός της χώρας μας και επικίνδυνος.

Κλείνοντας θυμίζω τα τελευταία λόγια της Κα Κλίντον, η οποία μας υποσχέθηκε ότι αυτή την φορά οι Η.Π.Α παρά το γεγονός ότι θέλουν να υπερψηφιστεί το επερχόμενο σχέδιο λύσης, δεν θα επηρεάσουν με οποιοδήποτε τρόπο τις συνειδήσεις των Ελληνοκυπρίων. Το ερώτημα αν έγινε πιστική ή όχι το αφήνω στον καθένα σας ξεχωριστά να το απαντήσει.

ΚΥΠΡΙΟΙ… ΔΙΧΑΜΣΕΝΟΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΡΙΣΙΜΗ ΩΡΑ

Το τελευταίο εξάμηνο κατάντησε μονότονο στα δελτία ειδήσεων το ρεπορτάζ για την αποχώρηση η όχι του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ από την συγκυβέρνηση. Πότε έρχονται οι πιο ήρεμοι να κατευνάσουν τα πνεύματα, πότε ανοίγουν άμεσο διάλογο, αποτέλεσμα ένα και το αυτό, βαθειά ρήξη.

Παραβιάσατε την συμφωνία που κάναμε πριν τον δεύτερο γύρο των εκλογών λένε οι μεν, δεν την παραβιάσαμε και αν επιμένετε αποχωρίστε λένε οι δε. Η πλευρά που υποστηρίζει τον πρόεδρο λέει ότι ο λαός επέλεξε τον Χριστόφια να κυβερνήσει άρα έχει την λαϊκή εντολή. Ο λαός έβγαλε τον Χριστόφια δεύτερο στον πρώτο γύρο και αν τελικά επικράτησε, αυτό οφείλεται στο ότι οι Δηκοϊκοί και οι Εδεκίτες τον εμπιστευτήκαν ότι θα τηρούσε τις προεκλογικές του δεσμεύσεις απαντούν οι συγκυβερνώντες. Πράγμα που σύμφωνα με τα κόμματα τις συμπολίτευσης δεν έκανε σε ικανοποιητικό βαθμό. Το ποιο πάνω επιχείρημα είναι βάσιμο αν σκεφτεί κάποιος ότι η διαφορά στον 2ο γύρο ήταν μόλις ± 4%.

Παρόλα αυτά, με παραξενεύει με πόση ευκολία το προεδρικό στρατόπεδο δείχνει σε κάθε ευκαιρία την πόρτα της εξόδου στα κόμματα της συμπολίτευσης. Μπορεί να μην έχουμε προεδρευόμενη δημοκρατία όπως την Ελλάδα, αλλά για την υλοποίηση ενός προγράμματος διακυβέρνησης χρειάζονται όλα τα μέλη της συγκυβέρνηση. Από τον πιο ασήμαντο δημοτικό σύμβουλο μέχρι τους βουλευτές που θα υπερψηφίσουν τα σχέδια νόμου και τον κρατικό προϋπολογισμό που η κυβέρνηση θα φέρει στην βουλή. Όλοι αυτοί ανεξαιρέτως είναι απολύτως απαραίτητοι στο να στεφτεί με επιτυχία μια διακυβέρνηση Χριστόφια. Αντίθετη άποψη φαίνεται να έχει το προεδρικό στρατόπεδο που φανερά δυσανασχετημένο με την όλη κατάσταση δεν φαίνεται να έχει διάθεση να ικανοποιήσει τα αιτήματα της συμπολίτευσης και απλά αρκείτε στο να εγκαινιάζει νέους διμερείς διαλόγους που από όσο έχουν κριθεί μέχρι σήμερα είναι μάλλον αναποτελεσματικοί.

Τέλος είναι περίεργο που χάθηκε η ανάγκη για ενότητα που ο Δημήτρης Χριστόφιας έπεισε τόσο κόσμο ότι είναι αυτή την εποχή τόσο αναγκαία. Προεκλογικά, ακούσαμε από το Δημήτρη Χριστόφια ότι θα κυβερνήσει ενωτικά, ότι είναι η επιλογή που ενώνει και άλλα πολλά που το κύριο νόημα τους ήταν ότι περνούμε δύσκολες στιγμές στο Κυπριακό και σας θέλω όλους κοντά μου αφού δεν έχουμε άλλη επιλογή (http://www.christofias.com.cy/site-224-gr.php). Πως λοιπόν τώρα με τόση ευκολία θέλει να πάρει όλη την ομάδα πάνω του και να παίξει μπάλα μόνος απέναντι στην παντοδύναμη Τουρκιά;

Το Κυπριακό πρόβλημα και οι τρεις οδοί που εγώ βλέπω

Εδώ και καιρό προσπαθώ να καταλάβω γιατί το Κυπριακό μένει άλυτο εδώ και τρεις δεκαετίες. Μήπως ο δρόμος που επιλέξαμε είναι αδιέξοδος; Στα μάτια τα δικά μου τρεις είναι οι επιλογές που έχουμε σε αυτό το σταυροδρόμι τhς ιστορίας αλλά κανένας πολιτικός και μη δεν μας τις έχει αποσαφηνίζει. .


Η πρώτη ,η οποία την ακολουθούμε από την εισβολή μέχρι σήμερα, είναι αυτή της λύσης ομοσπονδίας. Μια μεγάλη ανηφόρα που την ανεβαίνεις βασανιστικά αργά και συνεχώς ελλοχεύει ο κίνδυνος να κατρακυλήσεις και να βρεθείς στην αρχή της. Η εισβολή και η κατοχή έφεραν δυστυχώς κάποια πολύ δυσάρεστα επακόλουθα. Η Τουρκία οχυρωμένη πίσω από το παρόν status quo και από τις δεκάδες χιλιάδες στρατού δεν φαίνεται έτοιμη να παραχωρήσει ούτε και το παραμικρό. Το σχέδιο Ανάν ήταν ένα κακό σχέδιο ή έτσι τουλάχιστον έκρινε το συντριπτικό 76% των Ε/Κ. Με ποια μέσα λοιπόν ο οποιοσδήποτε πρόεδρος θα μπορούσε να κάνει την Τ/κ πλευρά να πιεστεί και να υποχωρήσει σε θέματα ουσίας του Κυπριακού; Μήπως το διεθνές σκηνικό έχει αλλάξει και τα συμφέροντα των μεγάλων έπαψαν να ταυτίζονται με την Τουρκία των ογδόντα εκατομμυρίων και υποστηρίζουν τώρα την Κύπρο των εφτακοσίων χιλιάδων; Μήπως η Τ/κ ηγεσία συμπαθεί τόσο πολύ των ηγέτη των Ε/Κ ώστε να βάλει τα συμφέροντα του πιο πάνω από τα συμφέροντα των Τ/Κ;


Η λύση ομοσπονδίας στα δικά μου μάτια είναι τόσο δύσκολη όσο και μια λύση επαναφοράς στο σύνταγμα του 1960. Γιατί αν αυτή η λύση θέλουμε να είναι λειτουργική , να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και να είναι απαλλαγμένη από εγγυήτριες δυνάμεις, τότε θα είναι το ίδιο αν όχι και περισσότερο επαχθής για την Τουρκία από την επαναφορά σε ένα σύνταγμα τύπου Ζυρίχης-Λονδίνου. Άρα για μένα και για τις δυο πιο πάνω λύσεις πρέπει να έχουμε πολλή υπομονή και καρτερικότητα. Πρέπει ο πόθος για απελευθέρωση να περνάει από γενιά σε γενιά περιμένοντας αυτή την ιστορική στιγμή ,αν μας δοθεί ποτέ, για να λυτρώσουμε τον σκλαβωμένο πενταδάχτυλο. Εντωμεταξύ σε όλη αυτή την διάρκεια της αναμονής το κατοχικό καθεστώς θα εδραιώνει όλο και περισσότερο τα δεδομένα της εισβολής και της κατοχής.


Η τρίτη λύση, που δειλά δειλά ξεπροβάλει, είναι αυτή που μας θέλει να χαράξουμε μια νέα στρατηγική στο Κυπριακό. Μια στρατηγική που πάνω κάτω να διαχωρίζει διοικητικά την μια πλευρά από την άλλη εξασφαλίζοντας όμως την εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεντημένου χωρίς παρεκκλίσεις για όλους τους Κυπρίους πολίτες. Αυτή η λύση θα δεκτή πολλή κριτική γιατί ουσιαστικά και για πρώτη φορά στην Κύπρο θα νομιμοποιούμε με την υπογραφή μας την παραχώρηση της γης των προγονών μας στους Τούρκους κατακτητές. Ουσιαστικά όμως θα κριθεί, όπως και όλα τα πράγματα σε αυτή την ζωή, από τα αποτελέσματα που μπορεί να φέρει.


Έτσι βλέπω εγώ τις τρεις επιλογές που ο Κυπριακός Ελληνισμός έχει αυτή την στιγμή μπροστά του. Δεν έχω κατασταλάξει ακόμα ποια από της τρεις είναι καλύτερη ή αν θέλετε λιγότερο κακή από τις άλλες. Είμαι πολύ περίεργος να ακούσω και εγώ τις δικές σας σκέψεις για ένα θέμα που ,από την μέρα που γεννηθήκαμε οι περισσότεροι, πάντα βρίσκεται στο φόντο της ζωής μας(είτε στις ειδήσεις της τηλεόρασης, είτε στα κατοχικά οδοφράγματα, είτε στις φωτογραφίες του οπισθόφυλλου των τετραδίων του δημοτικου, ειτε όπως την δική μου περίπτωση το καθημερινό θέαμα που αντικρίζω το πενταδάχτυλο απέναντι από το σπίτι μου λερωμένο με την σημαία του καταχτητή.

Παράλογα και όμως Κυπριακά!

Στην Κύπρο στις μέρες μας ζούμε μια πολιτική πραγματικότητα που μας κάνει να παρανοουμούμε όλο και περισσότερο. Οι θέσεις, οι ιδεολογίες, και τα πιστεύω των πολιτικών μας χώρων μοιάζουν τόσο οξύμωρα άμα τα συγκρίνει κάποιος με τις πράξεις και τις ενέργειες τους, που όσο πρόθυμος και να είναι κανείς ουδέποτε δεν θα καταλάβει που υπάρχει συσχετισμός μεταξύ των δυο.



Δεν το χωράει το μυαλό πως γίνεται στους ίδιους τοίχους ,δεξιών εθνικοφρόνων σωματίων, που αναγράφονταν πριν πέντε χρόνια συνθήματα υπέρ τις απόρριψης του σχεδίου Ανάν, ένα χρόνο πριν να ήταν αφισοκολλημένες αφίσες που καλούσαν τον κόσμο να ψηφίσει ένα από τους πρωτεργάτες αυτού του σχεδίου τον κ. Κασουλίδη. Κάτω από κορνιζαρισμένες αφίσες με συνθήματα ΄΄ Ζήτω η Ένωσις ΄΄ (εθνικόφρον σωματείο στον Αγ. Δομέτιο) να φιγουράρει ένας υποψήφιος που ,μεταφορικά έστω, υποστηρίζει ότι μπορεί να λύσει το Κυπριακό όσο διαρκεί ένα ταγκό.



Στην αντίπερα όχθη οι εκπρόσωποι της αριστεράς επικαλούνται ένα Ευρωπαϊκό προφίλ και δηλώνουν ότι δεν είναι Ευρωσκεπτικιστές, πράγμα που αν ισχύει αμέσως αυτοαναιρούν τον πολιτικό τους χώρο αφού απαρνιούνται τον κρατικό παρεμβατισμό και προωθούν περιβάλλοντα πλήρους ανταγωνισμού και φιλελευθεροποίησης ( άρθρα 81,82 και 87 της Ε.Ε).

Σε όλη αυτή την σύγχυση ο κεντρώος χώρος σπεύδει σε αναζήτηση Ευρωπαϊκής πολιτικής στέγης και υποβάλει αίτημα για ένταξη του παραδοσιακά Μακαριακού χώρου στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό κόμμα. Χωρίς να υπάρξει ο προαπαιτούμενος διάλογος και χωρίς να ερωτηθεί η βάση του κόμματος τους.



Μήπως τελικά ήρθε η ώρα να πέσουν οι μάσκες ή μήπως έχουνε ήδη πέσει αλλά κανένας δεν έδωσε σημασία;