Δυστυχώς, εδώ και χρόνια, είμαστε ένα ποντίκι κλεισμένο μέσα σε μια καλοστημένη παγίδα μιας έξυπνης γάτας. Ζητήσαμε βοήθεια από τα συγγενικά μας πρόσωπα. Κανένα αποτέλεσμα, οι συγγενείς μας είναι και αυτοί ποντίκια και οι ποντικοπαγίδες είναι κατασκευασμένες για τα ποντίκια.
Ζητήσαμε βοήθεια από τον διεθνή παράγοντα. Σιγά σιγά καταλάβαμε πως πίσω από τα υποκριτικά κοστούμια των πανανθρώπινων αξιών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου, κρυβόντουσαν αυτή την φορά οι ‘’μεγάλοι γάτοι’’. Αυτοί οι γάτοι που έδειξαν και στον δικό μας πώς να στήνει την παγίδα και να αιχμαλωτίζει το θύμα του.
Στην απελπισία μας προσπαθήσαμε να γίνουμε φίλοι ακόμα και με το σιδερένιο δίχτυ της παγίδας. Το χτυπούσαμε αδιάκοπα με αγωνία και από τους ήχους που έβγαζε νομίζαμε ότι αυτό μας απαντούσε, ότι επικοινωνούσε μαζί μας, ότι μπορούσε από μόνο του να ανοίξει και να μας ελευθερώσει. Αργήσαμε να καταλάβουμε πως το δίχτυ όπως και όλα τα δίχτυα δεν είναι τίποτα άλλο παρά όργανα μιας γάτας και μόνο η γάτα μπορεί να τα ορίζει και να τα κατευθύνει.
Απελπιστήκαμε ακόμα περισσότερο και θυμόμασταν συνέχεια την στιγμή που η παγίδα μας αιχμαλώτισε. Την αναλύαμε, την εξετάζαμε στο μυαλό μας ξανά και ξανά για 36 χρόνια και αρρωστημένα πιστεύαμε ότι μπορεί η ανάλυση αυτή να μας ελευθερώσει. Μάταια!
Αποτέλεσμα της διεθνούς μας μοναξιάς, η εσωστρέφεια. Το πόδι φτέει το χέρι, το χέρι την ουρά και πάει λέγοντας. Ώρες ώρες χτυπάει τόσο δυνατά το ένα το άλλο που σου δίνουν την εντύπωση πως έχουν ξεχάσει ότι είναι όλα μέρη του ίδιου ζωντανού οργανισμού και ότι η επιβίωση του ενός καθορίζει και την επιβίωση του άλλου.
Το ότι όμως δεν πεθαίνει, το ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το ποντίκι αντιστέκεται και επιβιώνει, ξεκινάει να βάζει σε σκέψεις την γάτα. Παίρνει συμβουλές λοιπόν από τους μεγάλους γάτους και ξεκινά το δεύτερο στάδιο της εξολόθρευσης του ποντικιού. Σε μια όμορφη συσκευασία στολισμένη με φρουφρου και αρώματα φέρνει δώρο στο μικρό αιχμάλωτο ποντίκι την ‘’λύση της μαγικής λαιμητόμου’’. Την ονόμασε μαγική αν και δεν είναι τίποτα άλλο από μια κοινή λαιμητόμο μόνο και μονό για να βάλει το ποντίκι στον πειρασμό. Την ονόμασε λύση γιατί είναι το πιο όμορφο όνομα που θα μπορούσε να δώσει στην αυτοκτονία.
Κάπου εδώ ερχόμαστε και στο σήμερα, όπου το ποντίκι ξέρει ότι η λαιμητόμος θα τον σκοτώσει. Είναι τόσο έξυπνο που μπορεί να υπολογίσει ακριβώς το σημείο που θα το χτυπήσει και σε πόση ώρα θα επέλθει ο θάνατος, παρόλα αυτά έχει αδυναμίες. Αδυναμίες που του ψιθυρίζουν να δοκιμάσει αυτό το παιχνίδι θανάτου ότι και αν είναι αυτό, τo νουθετούν να ενδώσει βάζοντας του καθημερινά χιλιάδες ψεύτικα διλήμματα.
Το ποντίκι όμως περά και πάνω από όποια αδυναμία του, έχει συμφυές με την ύπαρξη του το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Μπορεί να είναι απελπισμένο αλλά δεν είναι ούτε παρανοϊκό, ούτε αφελές. Ξέρει καλά πως είναι το πιο αδύναμο, αλλά αυτό δεν το κάνει να μοιρολατρεί, αντίθετα του δυναμώνει τις αντιστάσεις, το ωθεί να δουλέψει σκληρότερα και να ελπίζει, παναπόλα το αναγκάζει να ελπίζει!
