Το Κυπριακό πρόβλημα και οι τρεις οδοί που εγώ βλέπω

Εδώ και καιρό προσπαθώ να καταλάβω γιατί το Κυπριακό μένει άλυτο εδώ και τρεις δεκαετίες. Μήπως ο δρόμος που επιλέξαμε είναι αδιέξοδος; Στα μάτια τα δικά μου τρεις είναι οι επιλογές που έχουμε σε αυτό το σταυροδρόμι τhς ιστορίας αλλά κανένας πολιτικός και μη δεν μας τις έχει αποσαφηνίζει. .


Η πρώτη ,η οποία την ακολουθούμε από την εισβολή μέχρι σήμερα, είναι αυτή της λύσης ομοσπονδίας. Μια μεγάλη ανηφόρα που την ανεβαίνεις βασανιστικά αργά και συνεχώς ελλοχεύει ο κίνδυνος να κατρακυλήσεις και να βρεθείς στην αρχή της. Η εισβολή και η κατοχή έφεραν δυστυχώς κάποια πολύ δυσάρεστα επακόλουθα. Η Τουρκία οχυρωμένη πίσω από το παρόν status quo και από τις δεκάδες χιλιάδες στρατού δεν φαίνεται έτοιμη να παραχωρήσει ούτε και το παραμικρό. Το σχέδιο Ανάν ήταν ένα κακό σχέδιο ή έτσι τουλάχιστον έκρινε το συντριπτικό 76% των Ε/Κ. Με ποια μέσα λοιπόν ο οποιοσδήποτε πρόεδρος θα μπορούσε να κάνει την Τ/κ πλευρά να πιεστεί και να υποχωρήσει σε θέματα ουσίας του Κυπριακού; Μήπως το διεθνές σκηνικό έχει αλλάξει και τα συμφέροντα των μεγάλων έπαψαν να ταυτίζονται με την Τουρκία των ογδόντα εκατομμυρίων και υποστηρίζουν τώρα την Κύπρο των εφτακοσίων χιλιάδων; Μήπως η Τ/κ ηγεσία συμπαθεί τόσο πολύ των ηγέτη των Ε/Κ ώστε να βάλει τα συμφέροντα του πιο πάνω από τα συμφέροντα των Τ/Κ;


Η λύση ομοσπονδίας στα δικά μου μάτια είναι τόσο δύσκολη όσο και μια λύση επαναφοράς στο σύνταγμα του 1960. Γιατί αν αυτή η λύση θέλουμε να είναι λειτουργική , να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και να είναι απαλλαγμένη από εγγυήτριες δυνάμεις, τότε θα είναι το ίδιο αν όχι και περισσότερο επαχθής για την Τουρκία από την επαναφορά σε ένα σύνταγμα τύπου Ζυρίχης-Λονδίνου. Άρα για μένα και για τις δυο πιο πάνω λύσεις πρέπει να έχουμε πολλή υπομονή και καρτερικότητα. Πρέπει ο πόθος για απελευθέρωση να περνάει από γενιά σε γενιά περιμένοντας αυτή την ιστορική στιγμή ,αν μας δοθεί ποτέ, για να λυτρώσουμε τον σκλαβωμένο πενταδάχτυλο. Εντωμεταξύ σε όλη αυτή την διάρκεια της αναμονής το κατοχικό καθεστώς θα εδραιώνει όλο και περισσότερο τα δεδομένα της εισβολής και της κατοχής.


Η τρίτη λύση, που δειλά δειλά ξεπροβάλει, είναι αυτή που μας θέλει να χαράξουμε μια νέα στρατηγική στο Κυπριακό. Μια στρατηγική που πάνω κάτω να διαχωρίζει διοικητικά την μια πλευρά από την άλλη εξασφαλίζοντας όμως την εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεντημένου χωρίς παρεκκλίσεις για όλους τους Κυπρίους πολίτες. Αυτή η λύση θα δεκτή πολλή κριτική γιατί ουσιαστικά και για πρώτη φορά στην Κύπρο θα νομιμοποιούμε με την υπογραφή μας την παραχώρηση της γης των προγονών μας στους Τούρκους κατακτητές. Ουσιαστικά όμως θα κριθεί, όπως και όλα τα πράγματα σε αυτή την ζωή, από τα αποτελέσματα που μπορεί να φέρει.


Έτσι βλέπω εγώ τις τρεις επιλογές που ο Κυπριακός Ελληνισμός έχει αυτή την στιγμή μπροστά του. Δεν έχω κατασταλάξει ακόμα ποια από της τρεις είναι καλύτερη ή αν θέλετε λιγότερο κακή από τις άλλες. Είμαι πολύ περίεργος να ακούσω και εγώ τις δικές σας σκέψεις για ένα θέμα που ,από την μέρα που γεννηθήκαμε οι περισσότεροι, πάντα βρίσκεται στο φόντο της ζωής μας(είτε στις ειδήσεις της τηλεόρασης, είτε στα κατοχικά οδοφράγματα, είτε στις φωτογραφίες του οπισθόφυλλου των τετραδίων του δημοτικου, ειτε όπως την δική μου περίπτωση το καθημερινό θέαμα που αντικρίζω το πενταδάχτυλο απέναντι από το σπίτι μου λερωμένο με την σημαία του καταχτητή.

Παράλογα και όμως Κυπριακά!

Στην Κύπρο στις μέρες μας ζούμε μια πολιτική πραγματικότητα που μας κάνει να παρανοουμούμε όλο και περισσότερο. Οι θέσεις, οι ιδεολογίες, και τα πιστεύω των πολιτικών μας χώρων μοιάζουν τόσο οξύμωρα άμα τα συγκρίνει κάποιος με τις πράξεις και τις ενέργειες τους, που όσο πρόθυμος και να είναι κανείς ουδέποτε δεν θα καταλάβει που υπάρχει συσχετισμός μεταξύ των δυο.



Δεν το χωράει το μυαλό πως γίνεται στους ίδιους τοίχους ,δεξιών εθνικοφρόνων σωματίων, που αναγράφονταν πριν πέντε χρόνια συνθήματα υπέρ τις απόρριψης του σχεδίου Ανάν, ένα χρόνο πριν να ήταν αφισοκολλημένες αφίσες που καλούσαν τον κόσμο να ψηφίσει ένα από τους πρωτεργάτες αυτού του σχεδίου τον κ. Κασουλίδη. Κάτω από κορνιζαρισμένες αφίσες με συνθήματα ΄΄ Ζήτω η Ένωσις ΄΄ (εθνικόφρον σωματείο στον Αγ. Δομέτιο) να φιγουράρει ένας υποψήφιος που ,μεταφορικά έστω, υποστηρίζει ότι μπορεί να λύσει το Κυπριακό όσο διαρκεί ένα ταγκό.



Στην αντίπερα όχθη οι εκπρόσωποι της αριστεράς επικαλούνται ένα Ευρωπαϊκό προφίλ και δηλώνουν ότι δεν είναι Ευρωσκεπτικιστές, πράγμα που αν ισχύει αμέσως αυτοαναιρούν τον πολιτικό τους χώρο αφού απαρνιούνται τον κρατικό παρεμβατισμό και προωθούν περιβάλλοντα πλήρους ανταγωνισμού και φιλελευθεροποίησης ( άρθρα 81,82 και 87 της Ε.Ε).

Σε όλη αυτή την σύγχυση ο κεντρώος χώρος σπεύδει σε αναζήτηση Ευρωπαϊκής πολιτικής στέγης και υποβάλει αίτημα για ένταξη του παραδοσιακά Μακαριακού χώρου στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό κόμμα. Χωρίς να υπάρξει ο προαπαιτούμενος διάλογος και χωρίς να ερωτηθεί η βάση του κόμματος τους.



Μήπως τελικά ήρθε η ώρα να πέσουν οι μάσκες ή μήπως έχουνε ήδη πέσει αλλά κανένας δεν έδωσε σημασία;