Πώς να παραστρατήσουμε από μονοπάτια ελευθέριας όταν έχουμε τέτοιους προγόνους φάρους να μας τα φωτίζουν;

Σαν σήμερα, ήταν 10η του Μαϊ του ΄56, η πόρτα του κρατητηρίου άνοιξε και ο δεσμοφύλακας οδηγούσε τους δυο λεβέντες στην αγχόνη. Ήταν ο Μιχαλάκης Καραολής από το Παλαιχώρι και ο Ανδρέας Δημητρίου από το Αϊ Μάμα.

Για την σωτηρία τους έγιναν άπειρες εκκλήσεις από παντού, όμως η απόφαση του Sir John Allan Francis Harding ήταν σκληρή και αδυσώπητη: «Ο Νόμος πρέπει να ακολουθήσει την πορεία του».Με τις εκτελέσεις αυτές ο νέος κυβερνήτης ήθελε να δείξει ότι η Βρετανία ήταν αποφασισμένη να διατηρήσει την κυριαρχία της στην Κύπρο, πατάσσοντας κάθε αντίσταση του Κυπριακού λαού.

Στην Ελλάδα ο κόσμος είχε ξεσηκωθεί και διαδήλωνε στους δρόμους για τον άδικο χαμό των δυο παλικαριών ζητώντας παράλληλα ελευθερία και αυτοδιάθεση για την Κύπρο. Χαρακτηριστικά είναι και τα πρωτοσέλιδα της εποχής που περιγράφουν την απέχθεια που ένοιωθε η Ελληνική κοινή γνώμη για τους αδίστακτους αποικιοκράτες.
«Απεδείχθη πλέον ότι, αι ίδιαι δυνάμεις της βαρβαρότητος, αι οποίαι οργίασαν κατά τον προηγούμενον πόλεμον υπό τας στολάς των Ναζί, οργιάζουν και σήμερον κατά τον ίδιον τρόπον υπό τας στολάς και τα διακριτικά του αγγλικού στέμματος»
(Εφημερίδα «Τα Νέα», των Αθηνών, 10 Μαΐου 1956)


Παρόλα αυτά η απόφαση για εκτέλεση των δυο νέων δεν άφησε αδιάφορο ούτε τον διεθνές χώρο των ανθρώπων του πνεύματος με καλύτερο παράδειγμα τις δηλώσεις του Άλμπερ Καμύ στο Παρίσι που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα L' Express με τίτλο «L' enfant grec» («Το Ελληνόπουλο»), στις 6 Δεκεμβρίου 1955.
«Εδώ και μερικές βδομάδες η εξεγερμένη Κύπρος έχει ένα πρόσωπο. Αυτό του νεαρού Κύπριου σπουδαστή Μιχαήλ Καραολή, που καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό από τα βρετανικά δικαστήρια. Πεθαίνουν και στο μακάριο νησί, όπου γεννήθηκε η Αφροδίτη. Για άλλη μια φορά η υπόγεια διεκδίκηση ενός λαού, που έμενε για καιρό βουβή και που φιμώθηκε, όταν προσπάθησε να εκφραστεί, ξέσπασε μέσα στην τρομοκρατία. Για άλλη μια φορά η τυφλή καταστολή προηγήθηκε της επανάστασης... Έτσι έρχεται η ώρα των μαρτύρων...» .

Ούτε καν οι ίδιοι οι Εγγλέζοι δεν έμειναν απαθείς. Η εφημερίδα «Ντέιλι Χέραλντ», εκφραστικό όργανο του Εργατικού Κόμματος, επέκρινε την απόφαση για τους απαγχονισμούς και πρόσθετε: «Πρόκειται περί επαναλήψεως των σφαλμάτων, τα οποία διαπράχθηκαν στην Ιρλανδία. Η Κύπρος έχει εξεγερθεί και η ειρήνη δεν είναι δυνατό να αποκατασταθεί στη νήσο, παρά με την υποστήριξη του κυπριακού λαού. Η σημερινή πολιτική δεν είναι δυνατό να οδηγήσει σε οτιδήποτε άλλο, παρά στη συμφορά»

Παρά την διεθνή κατακραυγή οι δυο νέοι καταδικάστηκαν σε θάνατο για την ενεργό δράση τους στον αντιαποικιακό αγώνα. Για έναν αγώνα στον οποίο πολέμησαν χωρίς να έχουν οποιοδήποτε προσωπικό όφελος, χωρίς να προσδοκούν οποιαδήποτε ανταλλάγματα, με μόνο τους γνώμονα την ελευθερία και την αυτοδιάθεση του τόπου τους και την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού που βασάνιζε την πατρίδα τους. Με αξίες μεγάλες και πανανθρώπινες να τους ακλουθούνε, πορευθήκανε μέχρι και την τελευταία στιγμή που η ψυχή αποχωρίστηκε το σώμα τους.

Ήθελαν ελευθερία για τον τόπο τους και την ήθελαν τώρα. Τους ζητήθηκε να ρισκάρουν ότι πιο πολύτιμο είχαν , την ίδια τους την ζωή. Το έκαναν. Τρόποι να αρνηθούν πολλοί.
Αυτοί όμως ξέρουν ότι ο τράχηλος του Έλληνος ζυγό δεν υπομένει και έτσι αγωνίζονται με αυτοθυσία για την ελευθερία.

Τα ελληνόπουλα δεν ξέρουν
μόνο πως πρέπει να ζουν.
Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν
Kαι πως την πατρίδα να τιμούν Μ.Κ

Σίγουροι ότι έκαναν το σωστό δεν λύγισαν μπροστά στις κακουχίες των βασανιστηρίων, δεν λύγισαν ούτε την ώρα που αντίκρισαν την αγχόνη. Ο Καραολής περπατώντας προς την αγχόνη έλεγε σε μια έξαρση αυτοσυνειδησίας: «Εμένα δεν πρέπει να με λυπάστε, αφού εγώ δεν βρίσκω λόγο για να με κλαίω, ούτε οι συγγενείς μου πρέπει να με κλαίνε». Ενώ ο Δημητρίου αλληλογραφώντας με την μάνα του λίγο πριν τον απαγχονισμό της έγραφε πως «Το μόνο που λυπάμαι είναι που δε θα προλάβω να δω την Κύπρο μας ελεύθερη» και αυτή σαν μια γνήσια Σπαρτιάτισσα μάνα του απαντούσε «Στο καλό γιε μου, και να έχεις θάρρος ως το τέλος». Πράγματι, και τα δυο λεβεντόπαιδα έδειξαν την ανδρεία τους μέχρι το τέλος.

Σήμερα πενήντα τρία χρόνια μετά η θυσία αυτών των δύο νέων σε ένα τίμιο και ορθό αγώνα έγινε ο φάρος για όλους όσοι αγωνίζονται για την ελευθερία του λαού τους, για όλους τους μικρούς που αντιστέκονται στα κελεύσματα των μεγάλων. Ας ελπίσουμε ότι για χάρη κανενός εκσυγχρονισμού δεν θα προσπαθήσει κανένας συνονόματος τους να χλομιάσει το φως ελευθερίας, δικαιοσύνης και αυτοθυσίας που έλαμπε μέσα στις καρδιές τους.

Μια προσωπική μετά θάνατον δικαίωση του Τάσσου Παπαδόπουλου

Στις 22 του Απρίλη γράφτηκε ιστορία. Η πραγματική ιστορία, αυτή που δεν παραγράφεται. Οι δηλώσεις της ΥΠ.ΕΞ των Η.Π.Α δεν μας αφήνουν περιθώριο να λαθέψουμε για ακόμα μια φορά. Ας θυμηθούμε όμως λίγο τα γεγονότα που συνέβησαν το 2004. Λίγο πριν το δημοψήφισμα ο Τάσος Παπαδόπουλος στέκεται στο πλευρό του Δημήτρη Χριστόφια και κάνει αναφορά σε περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αφήνει δηλαδή να εννοηθεί ότι κάποιοι χρηματίζονται από τους Αμερικανούς για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους προωθώντας το σχέδιο Ανάν. Ο αντίκτυπος των δηλώσεων του μεγάλος. Τα κανάλια ανακοινώνουν την είδηση και κάποιοι σπεύδουν να καταδικάσουν τον πρώην πρόεδρο ότι επιχειρεί να σπείρει την διχόνοια μέσα στον λαό. Διχάζει τον λαό, είναι συκοφάντης, λέει αερολογίες για να κερδίσει την κοινή γνώμη, είναι επικίνδυνος για την δημοκρατία, είναι μόνο μερικά από όσα ακούστηκαν εναντίον του πρώην προέδρου.

Εδώ έρχεται η ιστορία να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη. Οι δηλώσεις τις Κα Κλίντον είναι εξαιρετικά συγκεκριμένες στο ότι οι Η.Π.Α προσπάθησαν να επηρεάσουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Δεν μας κατονομάζει με ποιο τρόπο φυσικά το έκανε αυτό, αλλά μόνο και μόνο το γεγονός ότι το έκανε εγείρει πολλά ερωτήματα. Προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε το πως οι Η.Π.Α προσπάθησαν να επιβάλουν την θέληση τους πάνω στον Κυπριακό λαό πρέπει σε πρώτο στάδιο να υπολογίσουμε τα μέσα που η Αμερικανή κυβέρνηση διαθέτει. Πρώτα από όλα έχουμε την στρατιωτική της επιβολή , μετά έχουμε τις πολιτικές της υπόγειες διασυνδέσεις, και μετά έχουμε τις μυστικές ή ενίωτε και φανερές χρηματοδοτήσεις ατόμων ή οργανισμών.

Στην περίπτωση μας τώρα, σίγουρα δεν υπήρξε οποιαδήποτε στρατιωτική απειλή από πλευράς των Η.Π.Α οπόταν οδηγούμαστε στις άλλες δύο εναπομείνασες εκδοχές που και οι δυο εμπίπτουν μέσα σε εκείνο που ο Τάσσος ονόμασε περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Γιατί οποιοδήποτε άτομο δρα με γνώμονα τα συμφέροντα μιας ξένης χώρας που είναι ενάντια στα συμφέροντα της Κύπρου δεν μπορεί παρά να είναι αυτό που ζημιώνει την ενότητα και την ευημερία του λαού μας. Ασχέτως αν αυτή του η πράξη γίνεται επί πληρωμή, αυτόματα κατατάσσεται σαν εχθρός της χώρας μας και επικίνδυνος.

Κλείνοντας θυμίζω τα τελευταία λόγια της Κα Κλίντον, η οποία μας υποσχέθηκε ότι αυτή την φορά οι Η.Π.Α παρά το γεγονός ότι θέλουν να υπερψηφιστεί το επερχόμενο σχέδιο λύσης, δεν θα επηρεάσουν με οποιοδήποτε τρόπο τις συνειδήσεις των Ελληνοκυπρίων. Το ερώτημα αν έγινε πιστική ή όχι το αφήνω στον καθένα σας ξεχωριστά να το απαντήσει.

ΚΥΠΡΙΟΙ… ΔΙΧΑΜΣΕΝΟΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΡΙΣΙΜΗ ΩΡΑ

Το τελευταίο εξάμηνο κατάντησε μονότονο στα δελτία ειδήσεων το ρεπορτάζ για την αποχώρηση η όχι του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ από την συγκυβέρνηση. Πότε έρχονται οι πιο ήρεμοι να κατευνάσουν τα πνεύματα, πότε ανοίγουν άμεσο διάλογο, αποτέλεσμα ένα και το αυτό, βαθειά ρήξη.

Παραβιάσατε την συμφωνία που κάναμε πριν τον δεύτερο γύρο των εκλογών λένε οι μεν, δεν την παραβιάσαμε και αν επιμένετε αποχωρίστε λένε οι δε. Η πλευρά που υποστηρίζει τον πρόεδρο λέει ότι ο λαός επέλεξε τον Χριστόφια να κυβερνήσει άρα έχει την λαϊκή εντολή. Ο λαός έβγαλε τον Χριστόφια δεύτερο στον πρώτο γύρο και αν τελικά επικράτησε, αυτό οφείλεται στο ότι οι Δηκοϊκοί και οι Εδεκίτες τον εμπιστευτήκαν ότι θα τηρούσε τις προεκλογικές του δεσμεύσεις απαντούν οι συγκυβερνώντες. Πράγμα που σύμφωνα με τα κόμματα τις συμπολίτευσης δεν έκανε σε ικανοποιητικό βαθμό. Το ποιο πάνω επιχείρημα είναι βάσιμο αν σκεφτεί κάποιος ότι η διαφορά στον 2ο γύρο ήταν μόλις ± 4%.

Παρόλα αυτά, με παραξενεύει με πόση ευκολία το προεδρικό στρατόπεδο δείχνει σε κάθε ευκαιρία την πόρτα της εξόδου στα κόμματα της συμπολίτευσης. Μπορεί να μην έχουμε προεδρευόμενη δημοκρατία όπως την Ελλάδα, αλλά για την υλοποίηση ενός προγράμματος διακυβέρνησης χρειάζονται όλα τα μέλη της συγκυβέρνηση. Από τον πιο ασήμαντο δημοτικό σύμβουλο μέχρι τους βουλευτές που θα υπερψηφίσουν τα σχέδια νόμου και τον κρατικό προϋπολογισμό που η κυβέρνηση θα φέρει στην βουλή. Όλοι αυτοί ανεξαιρέτως είναι απολύτως απαραίτητοι στο να στεφτεί με επιτυχία μια διακυβέρνηση Χριστόφια. Αντίθετη άποψη φαίνεται να έχει το προεδρικό στρατόπεδο που φανερά δυσανασχετημένο με την όλη κατάσταση δεν φαίνεται να έχει διάθεση να ικανοποιήσει τα αιτήματα της συμπολίτευσης και απλά αρκείτε στο να εγκαινιάζει νέους διμερείς διαλόγους που από όσο έχουν κριθεί μέχρι σήμερα είναι μάλλον αναποτελεσματικοί.

Τέλος είναι περίεργο που χάθηκε η ανάγκη για ενότητα που ο Δημήτρης Χριστόφιας έπεισε τόσο κόσμο ότι είναι αυτή την εποχή τόσο αναγκαία. Προεκλογικά, ακούσαμε από το Δημήτρη Χριστόφια ότι θα κυβερνήσει ενωτικά, ότι είναι η επιλογή που ενώνει και άλλα πολλά που το κύριο νόημα τους ήταν ότι περνούμε δύσκολες στιγμές στο Κυπριακό και σας θέλω όλους κοντά μου αφού δεν έχουμε άλλη επιλογή (http://www.christofias.com.cy/site-224-gr.php). Πως λοιπόν τώρα με τόση ευκολία θέλει να πάρει όλη την ομάδα πάνω του και να παίξει μπάλα μόνος απέναντι στην παντοδύναμη Τουρκιά;