Βάλαμε στο GPS την διεύθυνση. Ήταν ώρα αιχμής και στην Αγγλία την ώρα αιχμής έχει πολύ κίνηση. Αργοπορημένοι κανένα εικοσάλεπτο εγώ και ένας φίλος χτυπούσαμε το κουδούνι της κυρίας Μαρίας. Η κυρία Μαρία είναι μια 65αρα απόδημος, εγγλεζοκυπραία όπως επικράτησε να ονομάζεται, με την οποία μας ενώνουν κοινές ΄΄κακές΄΄ συνήθειες και μετά από την χιλιοστή της πρόσκληση για γεύμα δεν αντισταθήκαμε στον πειρασμό του σπιτικού φαγητού και ενδόσαμε.
Η πόρτα ανοίγει και η κυρία Μαρία αρπάζει από το χέρι του φίλου μου τα λίγα λουλούδια που της είχαμε πάρει και τα πετάει χωρίς καμιά συγκίνηση πάνω σε ένα τραπέζι. Άνθρωπος της ουσίας η Κα Μαρία μας βάζει απευθείας στο ψητό! ΄΄Άτε τελιώνεται και εννα γίνουν χιόνι τα φαγια! ΄΄ Στο τραπέζι μας ξεδίπλωσε όλη της την Ελληνική φιλοξενία. Μας είχε μαγειρέψει σουβλάκια και μακαρόνια του φούρνου , με όλα τα παρελκόμενα. ΄΄Φάτε ρε! Φάτε και εννα τα πετάξουμε!΄΄ ηταν μια από της ατάκες που η αμηχανοδώς αστεία χοντρή της φωνή ξεστόμιζε συχνα.
΄΄Ρέξετε να κάτσουμε πάνω στην σόφα να πιούμε τον καφέ΄΄. Μπαίνοντας στο σαλονάκι της βρεθήκαμε Ελλάδα. Δυο ελληνικά σημαιάκια να κρέμονται πάνω από το τζάκι., μια κορδέλα από πανελλήνιους αγώνες διακοσμημένη περίεργα γύρω από το λαμπατέρ και στο φόντο η τηλεόραση να παίζει Χαρδαβέλλα. ΄΄Εν πολλά φίλος της Κύπρου ρε τούτος. Κάτσετε να σας φέρω και τις φωτογραφίες.
Έφερε ένα άλμπουμ με ασπρόμαυρες φωτογραφίες που τις είχε τραβήξει λίγο πριν φύγει το 1962 στο χωριό της τους Τρούλους. Η πρώτη φωτογραφία ήταν στην πλατεία του χωριού της με καμιά δεκαριά άλλα άτομα. ΄΄Είναι όλοι Ελληνοκύπροι;΄΄ την ρωτάει ο φίλος μου. ΄΄Ναι εν ούλοι Έλληνες εν είχε Τούρκους το χωρκό μου. Μα πε μου γιατί σας αρέσκει να δυσκολεύκεται την γλώσσα;΄΄ Αμήχανα ο φίλος μου της δείχνει ότι δεν καταλαβαίνει και η κυρία Μαρία συνεχίζει: ΄΄Τούτα τα Ελληνοκύπριος και τουρκοκύπριος εν φρούτα των τελεφτεων τριάντα χρόνων. Έχει τόσες γενιές πριν που ερέξαν που την Κύπρο και ήταν για Έλληνες, για Τούρκοι. Τούτα τα σύνθετα συγχύζουμαι.΄΄
΄΄ Δέτε και τούτο το μπλοκούι με τους καταζητούμενους της Ε.Ο.Κ.Α!΄΄. Μείναμε άφωνοι ένα ιστορικό κειμήλιο που είχε πάρει από ένα αστυνομικό της εποχής με όλους τους αγωνιστές, το ποσό για το οποίο ήταν επικηρυγμένοι και πάνω στην φωτογραφίες γραμμένο με μαύρο μελάνι ένα killed ή ένα arrested σε μερικές από αυτές. ΄΄Τότε ειχαμε οράματα... επολεμούσαμε, εκάμναμε τους συνδέσμους, εμοιράζαμε προκυρήξεις, ούλα για τον αγώνα! Εν επεϊντιζα την ζωή μου μια μπακίρα είχαμε ένα στόχο: Ένωση και μόνο Ένωση και κείνο ήταν. Εν που κιαμέ που εγνώρισα και τον μακαρίτη τον άντρα μου τον Ρένο, πάμε ποκεί να σας τον δείξω΄΄.
Μπαίνουμε στην τραπεζαρία και βλέπουμε σε μια 20Χ10 φωτογραφοθήκη τον άντρα της ενώ ακούσια η ματιά μας πιάνεται πάνω στον τεράστιο πίνακα που ήταν στα δεξιά του. ΄΄Έβαλα τον δίπλα που τον αρχηγό να τους θορώ και τους θκιο το πρωί που πίνω τον καφέ μου΄΄. ΄΄Τι κατέβασες τα μούτρα σου, είσαι που τους άλλους;΄΄ είπα στον φίλο μου για να τον πειράξω. Αμέσως η κυρία Μαρία απαντά: ΄΄Μα εν και είχε δικούς μας και που τους άλλους τότε. Ήταν ούλος ο κόσμος ενάντια στους Εγγλέζους και ούλλοι είχαμε στόχο κοινό, την Ένωση. Επολεμούσαμε δεξιοί, αριστεροί, του Μακαρίου, του γιατρού ο ένας κοντά που τον άλλο εσυνεργαζούμασταν για το καλό του τόπου μας΄΄.
Θέλοντας να ελαφρύνω λίγο το κλίμα την προσκάλεσα όποτε ερχόντανε ξανά στην Κύπρο να της ανταποδώσω το τραπέζι. Κοντοστάθηκε για λίγο και μου είπε με μια φωνή όλο παράπονο: ΄΄Εν και ότι εν θέλω να πάω… έχει πλάσμα που εν θέλει να πάει πίσω στον τόπο του. Έτω, άλλαξεν ο κόσμος που τον καιρό μου. Εγίναν οι Κυπραίοι πιο κλειστοί, θορούν μόνο τον εαυτό τους ένα πράμα. Έδωκε τους η λύρα πας την κελλέ και κάμνει τους και κλόθουν ποκεί ποδά πέρκι την πιάσουν΄΄.
Ήπιαμε τον καφέ και ήταν ώρα να πάμε πίσω στην εστία. ΄΄Εσείς οι μιτσοί κάμνετε τα ούλα μάνι-μάνι, εν τα απολαμβάνεται. Άτε, καλή σας νύχτα και να προσεχεται μες τον δρομο΄΄. Η πόρτα του σπιτιού έκλεισε μαζί της και η πόρτα αυτού του μοναδικού αυθεντικού κόσμου που ζει η κυρία Μαρία αφήνοντας μας μια περίεργη αίσθηση. Γύρισα στον φίλο μου που καθόταν στην θέση του συνοδηγού και σχεδόν ταυτόχρονα είπαμε ο ένας του άλλου :΄΄ Αυθεντικός άνθρωπος η κυρία Μαρία ΄΄.
(Στην Φωτο: Της κυρίας Μαρίας δεν της πολυαρέσει να ποζάρει σε φωτογραφίες, συνειρμικά στο μυαλό μου την ταύτισα με την κυρά τής Ρω που όσο μακριά και αν βρίσκεται από την μητροπολιτική Ελλάδα πάντα κρατάει το λάβαρο του ελληνισμού ψηλά μέσα της)
